Yalnız kalmaya ihtiyacı var kalbimin.
Bazen sessizliğin yankısında buluyorum kendimi,
kimseye anlatamadığım bir eksikliğin tam ortasında.
Ne birinin varlığı tamamlayabiliyor beni,
ne de yokluğu tam olarak silebiliyor içimden.

Yüreğimin en ücra köşelerine bile
hayata tutunmak isteyen bir yanım sızıyor hâlâ.
Bir parçam her defasında ayağa kalkmak istiyor,
bir parçamsa yorgun…
Gitmekle kalmak arasında asılı kalmış bir dal gibi,
rüzgâr nereye eserse oraya savruluyorum.

Sensiz eksik kalan yanım,
seninle de tamamlanamıyor.
Belki de mesele sen ya da ben değil,
yarım kalmış tüm cümlelerimizde gizli.
Bir tebessümle başlayan,
bir suskunlukla biten o hikâyede,
her şey yarım, biz dahil.

Varlığınla dolduramadığın boşluklar,
yokluğunla da gitmiyor benden.
Kök salmış bir acı gibi içimde,
zaman geçse de geçmiyor.
Kimi geceler sükûneti sever gibi yapıyorum,
oysa içimde fırtına kopuyor;
bir yanım hâlâ seni bekliyor,
bir yanımsa beklemekten utanıyor.

Biliyorum, kalmak bazen gitmekten zordur.
Ama ben yine de kalıyorum,
bütün eksikliklerime rağmen,
seni affedemeyen ama unutmaktan da korkan hâlimle.

Belki bir gün,
yalnız kalmanın huzurunda
kendimi tamamlamayı öğrenirim.
O zaman ne sen eksik olursun,
ne ben yar