Bugün bir kere daha gördüm
İnsanın nasıl diri diri ölebileceğini…
Kendi sesinin gölgesine sığınmış yüreklerin
Nasıl da karardığını, nasıl da çizgi değiştirdiğini.

“İyi” sandıklarımız vardı bir zaman,
Hani gözümüze güneş gibi doğanlar…
Oysa meğer hepsi birer mevsimmiş;
Biraz rüzgâr, biraz ayaz görünce
Yapraklarını bizden başka yere savuran.

Ben bugün öğrendim:
İnsan dediğin, koşulların aynasında bambaşka biri olurmuş.
Yoldaş bildiğin, yoluna taş
Gardaş bildiğin, sırtına tunç
Yâr bildiğin, kalbine gömdüğün bir sancı…

Ölüm dediğin, toprağa girmek değilmiş meğer.
Yaşarken çökmek varmış,
Dudaklarından düşen bir ismin enkazında kalmak,
Ve yine de kimselere belli etmeden
Gülüşünü omuzlarına taşıyıp yürümek varmış.

Ne çok şey öğrendim bugün.
En çok da:
Kırılmanın sesini duymayanlar,
Sana kırıldığını inkâr edenlermiş.
Ve insan en çok
Suskunluğu yüksek olanlardan darbeymiş.

Biliyor musun?
Bazen bir söz öldürür insanı;
Bazen bir bakış,
Bazen de hiç kurulmayan bir cümle…
Hepsi diri diri gömer adamı.
Nefes alırsın — ama yaşadığın sanılmasın,
O nefes sadece külden kalan son ılık buğudur.

Diyeceğim o ki:
Bir gün siz de göreceksiniz benim gördüklerimi.
Yüzüne gülenlerin ardındaki çatlaktan
Nasıl karanlık aktığını,
Ve iyilik maskesi takmışların
Nasıl hızla başka bir renge dönüştüğünü…

İnsan değişirmiş.
Hem de bir anda.
Bir kalp, bir kalpten uzaklaşmak için
Bazen tek bir korkuya, tek bir çıkara,
Tek bir geceye muhtaçmış.

Ama ben?
Ben yine de yüreğimi yakmadım kimseye.
Ateş olsalar, küle dönseler
Ben yine de insan kalmayı seçtim.
Belki de asıl dirilik budur:
Ölsek bile ölmemek,
Düşsek bile kirlenmemek…

Ve şimdi anlıyorum:
Diri diri ölmekten daha ağır bir şey varsa,
O da yeniden doğarmış gibi
Yürüyüp gitmeyi bilmektir.

Bugün bir kere daha öldüm, evet…
Ama bir kere daha öğrendim
Kimin gerçekten insan,
Kimin de insandan geriye kalan bir gölge olduğunu.


Kadir TURGUT