Bir yanıma hâlâ sabaha dek hayal kuran o çocuğu koydum,
Göğsümde çiçekler açtıran, rüzgâra mendil sallayan,
Düşlerine tutundukça büyüyen, büyüdükçe kaybolan…
Öbür yanım ise sabah alarmıyla gözlerini zorlayan biri,
Uykusunu kağıt gibi yırtıp güne yetişmeye çalışan,
Kalabalık caddelere karışırken içindeki sessizliği unutmayan…

Aynı bedende iki ayrı zamanın yolcusuyuz biz,
Biri masal anlatır bana fısıltıyla,
Diğeri gerçekleri yüzüme vurur tokat gibi.
Biri “kanatların var, uçarsın” der,
Diğeri “yere bas, düşersin” diye korkutur.
İkisi de benim, ikisine de borçluyum nefesimi.

Çocuk yanım, geceleri yıldızlara dert yanar hâlâ,
“Biraz daha umut bırak” der avuçlarıma,
Yetişkin yanım ise cebindeki bozuklukları sayar,
Hayatın ağırlığını omuzlarında taşımaktan yorgun.
Biri bulutlara yazar adımı,
Diğeri otobüs saatlerine göre yaşar.

Bazen içimdeki çocuk koşar en öne,
Saçları savrulur, yüzü ışır, beni de peşinden sürükler.
Bazen yetişkin yanım diz çöker bir köşede,
Dertlerini bağdaş kurmuş halde anlatır çocuğa:
“Büyümek zor be oğlum,
Herkes gider, bazı şeyler kalır, bazıları hiç gelmez.”

İkisi konuşur gecenin orta yerinde,
Birinin sesi kırılgan, diğerinin tonu kederli…
Çocuk der ki:
“Bunca yük altında nasıl ayakta durdun?”
Yetişkin der ki:
“Ben de senin hayallerine tutunarak.”

Öylece yürürüz aynı sokaklarda,
Bazen çocuk yanım omzuma moral olur,
Bazen yetişkin yanım gözlerimi kapatır yorgunluktan.
Bir yanım hâlâ göğe bakar,
Diğer yanım yere basmayı öğrenmeye çalışır.

Ve ben, ikisinin arasında
Kendi ömrümü tartarım her gün yeniden…
Bir yanı umutla çarpan kalp,
Bir yanı yorgunluğa yenilmiş omuz…
Ama ne olursa olsun,
Çocuk yanım düş kurmaktan,
Yetişkin yanım hayata yetişmekten vazgeçmez.

Belki de insan böyle tamamlanır;
Bir tarafı koşarken bir tarafı tökezler,
Bir tarafı ağlarken diğeri güler…
Biz iki yarım değil,
Aynı bedenin iki direnişiyiz aslında:
Biri hayallerine tutunan çocuk,
Diğeri hayata rağmen ayakta duran adam.

Ve ikisi de bendir —
Aynı kalbin iki farklı çarpışı,
Aynı ömrün iki ayrı savaşı…
Birlikte yürürlerse düşmem,
Ayrılırlarsa ben olmam.

Kadir TURGUT