Benden bir ben isterdin, benden olmayan.
Kalıbıma sığmazdım, sen de yontmayan.
Öyle bir sevgi ki, ne kabul eder, ne dinler,
Kendi arzusuyla çizerdi tüm kaderi.

​Sabır bir kumaşsa, yırtılırdı elimde,
Senin kurduğun o daracık, taş evde.
Bir nefeslik boşluğu çok görürse,
Tahammül denen köprü, ilk fırtınada çöker.

​Ne seni değiştirebildim, ne bu hoyrat kalbimi,
Sonsuzluk sözü verdik, unuttuk kendimizi.
Her bakış bir yara, her söz bir imtihan ötesi,
Birlikte eridik biz, sen yanarken ben dondum.

​"Ya benim ol, ya da hiç!" diye bir naraydı bu aşk,
Oysa ben ne seninim, ne de sana ait hiçbir şey yok meşk.
​Oysa aşk; anlamaktır, olduğu gibi sevmektir.
Büyümek için yer açmak, filize can vermektir.

Biz ise biçtik, ezgileri kopardık kökünden,
Tahammülsüzdük işte, güzellikler göçtü tenimizden.
​Şimdi bir enkaz var, adı "biz" olan yerden,
Kırık bir şarkının yarım kalmış notası gibi biten,
Çünkü kendi olmaya tahammül edemedik bu dünyada.