Aşık olmaya niyetim yoktu aslında,
Ancak gözlerine denk geldim…
Bir uğultu koptu içimde,
Sanki yıllardır susan bir yangın
“Ben buradayım” dedi yeniden.

Görmedin belki,
Ben o an kendimi unuttum.
Kalbim, çocukluğumdan kalma bir ürpertiyle
Koşup sana sarılmak istedi;
Ama gölgemin bile cesareti yoktu
Adına dokunmaya.

Sözlerin yoktu o sırada,
Ama gözlerin…
Dilimde büyüyen bir şiirdi,
Başı yok, sonu yok;
Harflerinin arasına gizlediğin sızı,
Benim yıllardır unuttuğum bir acıyı
Uyandırıyordu sessizce.

Yanağına düşen ışık bile
Bir hikâye anlatıyordu:
Kırılmış birinin,
Kırmamak için daha sessiz yaşadığını…
O vakit anladım,
Sen gülüşünü bile temkinli taşıyanlardansın.

Ben mi?
Ben yıllarca kimseye güvenmemeye
Yemin etmiş bir yolcuydum.
Kendi gölgemden bile şüphe eden,
Kalbini daima bir adım geride tutan.
Ama sen…
İçimdeki tüm mesafeleri
Bir bakışta hükümsüz bıraktın.

Yürüdüğün yolun kenarında
Kır çiçekleri açtı sanma,
Sen geçince ben açtım içimde.
Bir mısra gibi düştün kalbime,
Düştükçe büyüdün,
Büyüdükçe acıttın,
Acıttıkça daha çok sevdim seni.

Şimdi kendime soruyorum:
“Bu nasıl bir denk gelişti böyle?”
Kader midir,
Yoksa yanlış zamanda gelen doğru bir yürek mi?
Bilmiyorum…
Ama bildiğim tek şey var:
Gözlerinin karasına bir kez düşen
Hiçbir geceye yabancı kalamıyor.

Sana aşık olmadım belki;
Aşk kelimesi ne taşıyacak kadar güçlü,
Ne de seni anlatacak kadar büyük…
Ben sana,
Gülüşünün kenarında duran kederine,
Sessizliğinin dibindeki fırtınaya,
O fırtınayı saklamayı bilen sabrına
Tutuldum.

Ve şimdi,
Niyetim yoktu dediğim aşkın
Tam ortasında duruyorum.
Ne ileri gidebiliyorum,
Ne geri dönüyorum.
Seninle başlamış bir yangının
Küllerinde ısınıyorum sadece.

Ve senden gizli bir dua büyüyor içimde:
Eğer bir gün yolumuz kesişirse yeniden,
Gözlerin,
Yüreğime ilk dokunduğu o anki gibi
Beni tanısın.


Kadir TURGUT