3
Yorum
5
Beğeni
5,0
Puan
137
Okunma
Karanlık çöktü, bir pişmanlık yayıldı,
Gece, eski defterleri yeniden açtı.
Gökyüzü, yıldızsız bir kederle yayildı,
Suskunluk, kalbime binlerce ok saçtı.
Bir gül vardı, elimde solgun, kırık,
Açarken bülbülün sesine aldanmış.
Şimdi her yaprağı bir vefasız tanık,
Gönlümde açtığı yara hiç kapanmamış.
Oysa ne güzeldi o ilk anın sevinci,
Zannettim ki dikenler de aşkın süsü.
Bilemedim ki, bu bahar, bu esmer inci,
Gecenin koynunda verecek son nefesi.
Her nefeste titrek bir ’keşke’ saklı,
Mühürlenmiş dudaklarda yarım kalan söz.
Gecenin perdesi indi, sır şimdi saklı,
Gülün hatırası, gözlerimde bir köz.
Şimdi yalnızlık, koyu bir zifir gibi,
Pişmanlık kokuyor her esen rüzgar.
O gülün açtığı yara, bir ömür baki,
Ve bu gece beni, beni benden çalar.
5.0
100% (2)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz