GÜL’ AYDIN OLSUN

Geceyi koynuna alan her sessizlikte,
Kendi içimin dar sokaklarında dolaşırım.
Yorgun adımlarımın gölgesine sorarım seni;
“Bu kadar uzağa nasıl sığdın?”
Cevap vermezsin,
Ama rüzgâr konuşur,
Biraz sen kokar, biraz kaybediş…

Kendi yağmurumu taşırım çoğu zaman.
Kimsenin bilmediği, kimsenin duymadığı,
İçimde başlayan bir yağış…
Bir sözcük yeter bazen,
Bazen de bir sessizlik,
Ellerinle değil, yokluğunla dokunduğun bir yerden
Başlar bütün hikâye.

Gül’ aydın olsun.

Ben seni hep aynı yerden sevdim;
Gülüşünün değdiği yerden,
Gidişinin bıraktığı izden,
Bazı yaraların iyileşmemesi gerektiğini
Senden öğrendim.
Bazı umutların yarım kalması gerektiğini de…

Zaman,
İçimde dolaşan bir atlı gibi
Koşar durur.
Ne durur savaş, ne durur barış,
İkisi de senin adını fısıldar
Gecenin en unuttuğum anında.
Kendimi toplarım, dağıtır zaman,
Toplarım, dağıtır bir bakışın hatırası…
Bazen kaçmak isterim senden,
Ama bilirsin,
İnsan en çok kendine yenilir.

Ey gönlümün kör kuyusunda
Bir avuç ışık gibi duran kadın…
Her sana gelişim biraz eksik,
Her senden gidişim biraz fazla…
Sen hangi kelimenin gölgesinde duruyorsun ki
Ben her cümlede sana çarpıyorum?

Gül’ aydın olsun.

Gün doğarken, sabahın ince serinliği yüzüme vurduğunda,
Bir tek seni düşünürüm.
Her şey uyurken,
Ben seni ayakta tutarım içimde.
Bir gülün açarken çıkardığı o sessiz sızıyla
Başlar yeni bir gün,
Ve ben bilirim:
Sen varsın diye güzelleşir bazı sabahlar.

Bilesin,
Birinin içini evi gibi bilmek zordur;
Sen benim içimde yanan küçük bir lamba.
Kırılgan, narin ama hiç sönmeyen.
Ne zaman karanlığa düşsem
O ışığa yürürüm.
İşte o yüzden
Ben seni unutamam;
Unutmak, ışığı cama bırakıp
Karanlığa razı olmak demek.
Ben karanlığa razı olmadım hiçbir zaman.

Her sabah başka bir yerim acır,
Adını anınca başka bir yanım iyileşir.
İnsan böyle bir dengeyle yaşar mı?
Yaşıyorum işte.
Kalbimde senden kalmış bir kuş
Her gün kanat çırpar;
Sesini duydukça
Dünyanın ağırlığı hafifler.

Ve sonra bilirsin,
Hayatın en titrek yerinde
Bir gül açar durur adın.
Ben o gülün başında
Hep seni beklerim.
Bazen yol sana çıkar,
Bazen beklenti bana küser,
Ama hikâye hep aynı yere döner:
Sana…

Şimdi bir sabah daha geliyor
Ve ben yine sana söylemek isterim:
Gül’ aydın olsun…
Ve her sabah bir çiçeği aklında tut, o ben olayım.

Hüseyin Erdinç