NASIL OLUYOR DA ÖZLEMİYORSUN

Nasıl oluyor da
özlemiyorsun
Ne yani,
senin şehrinde gece de mi olmuyor?

Burada,
ışığı azalmış bir aynanın içinde oturuyorum.
Zaman, yüzümde bir yankı gibi dönüyor.
Her dakika,
bir kapının aralığından bakıyor bana ,
ama sen hiçbirinden geçmiyorsun.

Perdeler sessizliğe dokunuyor,
dışarıda bir rüzgâr
adını taşıyacak kadar soğuk,
ama getirmeyecek kadar yorgun.
Bir yudum alıyorum zamandan,
tadı eksik.
Seninle konuşmadığımdan beri
hiçbir kelime tam değil.

Gecenin içinden geçerken
adımlarım yankılanıyor,
kendi sesime bile yabancıyım.
Bir taşın üstünde kalmış gölge gibi duruyorum
kımıldasam düşeceğim,
kımıldamasam unutulacağım.

Her şeyin bir sesi var,
bir tek yokluğunun sessizliği sonsuz.
Sanki bütün şehir
aynı notada susturulmuş.

Kahve cezvede taşarken
bir parmak kalınlığında yalnızlık oluşuyor kenarında.
O taşıp da masaya döküldüğünde,
ben seni hatırlıyorum yine
çünkü her taşkın,
bir susuşa benziyor.

Gözlerimin önünde
zaman bir perde gibi dalgalanıyor.
O perdenin arkasında sen varsın belki,
belki de hiçbir şey.
Ama ben her defasında
elimi o boşluğa uzatıyorum,
ve boşluk elimi geri tutuyor.

Radyoda bir ses,
bir cümle söylüyor rastgele:
“Gece bazen uzar.”
Ne kadar uzarsa uzasın,
hiçbir sabah seni getirmiyor.

Yağmur başlamış,
camın yüzünde harfler birikiyor.
Her biri dağılmadan önce
sana benziyor biraz.
Silmek istiyorum,
ama seninle birlikte
yağmuru da kaybedeceğimden korkuyorum.

Artık hiçbir şeyin adı yok.
Zamanın, ışığın, sesin bile.
Her şey senin sustuğun yerden büyüyor.
Ben orada kalıyorum,
bir düşüncenin kıyısında
soğuk,
sessiz,
henüz unutamamış.

Nasıl oluyor da
özlemiyorsun
Ne yani,
senin şehrinde gece de mi olmuyor?
Hüseyin Erdinç