I.
Herkes aşkı, rüzgarsız bir mevsimde bekler,
Güneşin altında, kusursuz bir an arar.
Oysa sen, kalbime hep bir fırtına gibi geldin,
Gözlerimde ıslanmış, gizli bir sığınak bıraktın.
Ne bir şart koşuldu, ne bir kaide çizildi bu sevdaya,
Her yeni sabah, seninle uyanmak kadar yalındı her şey.
Öyle saf, öyle kırılgan, dünyanın tüm yorgunluğuyla;
Ama vazgeçilmez bir yemin, Ruhuma kazınmış sonsuz sevdayla,
Ve ben, sonsuz yeminle kucakladım seni.
II.
Eksiksiz ve fazlasız her heceyi, her sessizliği.
Bazen bir hayal gibi uçsuz bucaksız, bazen en katı gerçek.
Sığdıramadım seni akıp giden gündüzlerime,
Sığdırdım her gecenin en tenha yerine.
Ben seni böyle sevdim,
Gövdeni çizen her kırık, ruhunu süsleyen her girintiyle.
Gözden düşürdüğün her taş, yolunu aydınlatan kıvılcımdı.
Ne bir yemin istedim, ne de boş bir vaat.
Sadece içimin en derin köşesiyle, ruhumun kabul edişiyle.
III.
Zaman aktı, evet, sular da kendi yatağında duruldu,
Fakat içimde büyüyen ilk ses, o ilk titreşimdin sen.
Göğsümde saklı tuttuğum o eski, kadim senfoni,
Dönüp duran, hiç tükenmeyen o asıl sebep.
Bilirim, zorludur bu yolları sensiz yürümek,
Bazen düşmek gerekir ki, yeniden kalkabilesin.
Ben sende buldum hem yolu, hem de yola devam etme gücünü,
Yokluğunla geçen her anı, bir kez daha yılmadan denemek için.
IV.
Yüzüme vuran her damla, bir sitem değil sendendir,
Her ayrılık, aslında içimde daha da derine ektiğim tohum.
Öyle ki, gidişin bir son değildi,
Yeni bir başlangıcın habercisiydi,
Elimde kalan tek şey, o boşluğun kutsal anlamı.
Ben seni, yitirmeyi de göze alarak sevmiştim;
Çünkü bilirim ki bazı ruhlar,
Ait oldukları yerden ayrılamazlar.
Sen benim haritamdaki kayıp köşe, bilmediğim tek rotasın,
Ve ben, o bilinmeyene doğru yürümeyi, her şeyden çok sevdim.
V.
Unutma, her fısıltı rüzgarın eline verilmez,
Bazı sözler kalır, ne dile, ne kulağa değmeden.
Benim sana bıraktığım miras,
tüm o söylenmemişlerdir;
Yüreğin duvarlarına kazınmış, kimsenin okuyamayacağı bir dua.
Bu yüzden sorma bana, "Ne zaman biter?" diye bu fırtına,
O fırtına ki, bizi biz yapan,
bizi bir arada tutan tek bağ.
Anla ki, bu yangın ancak ruhunun kabulüyle son bulur,
Sen kendi kayıp rotandan dönene dek,
Ruhum seni, her doğan günde daha derine kazıyacak.
VI.
Sorma bana "Niçin?" diye, zira cevabı yok bunun;
Bu aşkın defteri mühürlüdür, üzeri yılların tozuyla örtülü.
Sadece hisset, ne olur, sadece anla kalbimin ritmini.
Bu büyük sessizlik, bu içten kabulleniş...
İşte o, sana söyleyebileceğim en büyük sözdü.
Ve bu kabulleniş, ruhumun sana sonsuz mührüydü.
Sonsuz sevdamın, yegane imzasıydı.
Cemre Yaman