Gökyüzü, bugün de dünden kalma bir leke gibi duruyor.
Ne güneşin umudu ne de yıldızların kesinliği var bu gece,
Sadece o tanıdık, yarım kalmış gri tonu, her yeri sarıp sarıp sarmalıyan
Ve ben, bu rengin içinde, kendimi dahi göremiyorum artık,

O eski kapının ardında, bütün hayatım asılı kaldı.
Ne açmaya cesaretim var ne de sonsuza dek kapalı tutmaya.
Her veda, bir tohumdur; içimde büyüyen ise,
Kök salmış, kırılmaz bir ayrılık ağacının gölgesi.

Konuşmadığımız her kelime, bir ağırlık şimdi.
Omuzlarıma binen, eğilmeyen, direnen bir sessizlik.
Oysa ben, sadece bir fısıltı duymak için,
Bütün dünyanın gürültüsünü susturmayı göze almıştım.

Elimi uzatıyorum bazen, ama boşluğa çarpıyor tenim.
Ne bir iz, ne bir sıcaklık, ne de bir titreşim kalmış havada.
Sanki sen, bu evrenden tamamen silinmişsin,
Ve sadece benim hafızam, seni bir hayalet gibi taşıyor.

Şehrin ışıkları sönüyor, birer birer, kimsesiz.
Her sönen lamba, içimdeki bir umudu daha karartır.
Dışarıdaki kalabalık, ses çıkarıyor, yaşıyor, gülüyor.
Ama onların telaşı, benim bu derin sessizliğimi asla yırtamaz.

Gölge gibi yürüyorum şimdi, kendi ayak sesimi bile duymadan.
Bir zamanlar iki kişilik olan bu yolda, tek başıma kalmışım.
Senden sonra öğrendiğim en acı ders bu:
En büyük kalabalık, insanın kendi yalnızlığıdır.

Artık mucize beklemiyorum, ne bir işaret ne bir geri dönüş.
Sadece gökyüzüne bakıp soruyorum:
Bu kadar mıydı?
O kadar büyük bir aşkın, bu kadar küçük bir hüzne sığması...
Kaderin bile alay ettiği, anlamsız bir tebessüm şimdi dudaklarımda.

Hafıza, acımasız bir ressam; her detayı özenle boyar.
Gözünün kenarındaki o ince çizgi, sesindeki o ince titreme...
Unutmak istediğim her şey, en parlak yerinde duruyor tablonun.
Ve ben o sanat eserinin karşısında, dilsiz bir hayran.

Şimdi gitme vaktidir belki de, ama nereye?
Bütün yollar sana çıkıyor,
oysa, sen her yerdesin ama yoksun.
Ayak izlerim geriye dönük, çünkü biliyorum;
İleriye attığım her adım, seni daha da uzağa itecek.

Ve o eski kapının ardındaki boşluk, son sözü söylüyor:
Ne kadar uzağa gidersen git,
ne kadar unutmaya çalışırsan çalış."
Unutulmayan tek şey,
senin yokluğunun kendisi değil;
Yokluğunun, beni nasıl sonsuza dek değiştirdiğidir.

Cemre Yaman