Kapıları kapatın, insanlık girmesin
Üstünde " umud " yazılı duvarları çizmesin
Seslenirse , alın sesini kaf’ ardına bırakın
Duvağını yakın, üstüne biraz zaman damıtın
Sonra alın nefesini uykulardan sarkıtın

Gri türküler çıkarın , insanlığı anlatan
Bir çocuğun sevinciydi gülen o kardan adam
Bir gencin kalbine sevgiliyi damlatan
Evsiz bir anneye mutluluğu hatırlatan

Hangi harabe ev ki , adresi bilinmeyen
Sokağın ucrasinda insanlık mı dağıtılıyor
Hırkasının cebinde bir babanın, dağı incimiş
Çöp konteynerleri kendisine dil biçmiş
Sessizce mırıldandıp kokutuyor bir varlığı
Elden ele savurun bu aziz insanlığı

Veren el olmayanlar , alan eli kırdılar
Vicdan yemeğini külfetle sıyırdılar
Ne mutluydular, hisseleri kazandı
Bu nasıl bir iştah, hem ne kirli kazan’dı

Kim insanlığı andı;
gözlerinde ki bulutlara bakın
Ne kadar uzak, aydınlığa;
uzaklığa ne kadar yakın


En sessiz ölümlerin imgesi insanlık
Çok çetin mazilerin simgesi insanlık