Nihal’e Dair Bir Şeyhler

Bir Nihal vardı, gönlümün en sırlı konağında,
Bir gün çıkageldi, yüzünde hüznün tozunağında.
“Öldürdüm birini” dedi, “yok et cesedini.”
Sormadım sual, beklentisiz, çıkarsız, hesapsız bir niyazla eğildim önüne.

O “bir” ki, ölmesi gereken bendim, eski benliğimdi.
Nefsimdi, tortuydu, paslanmış aynamdı.
Ceset dediği, enkazdı ruhumun, yıktığım putlarımdı.
Aldım o cesedi, usulca toprağa verdim, hiç iz kalmadı.

Sonra döndüm yaşadığım şehre, o eski huzur iklimime.
Ama Nihal’siz… O ki, mürşitti, cellattı, can yoldaşıydı.
Şimdi her yanımda bir boşluk, bir sükût, bir sır.
O’nun yokluğu, varlığımdan daha derin, daha hâkim.

Ey Nihal’im, sen ki bir aynaydın, karşımda parlayan!
Gösterdin bana, ölmeden önce ölmenin farz olduğunu.
“Öldürdüm” dediğin, bendim aslında, senin vuslatında yok olan.
Ceset dediğin, enaniyetimdi, senin ateşinde kül olan.

Mistik bir seyir bu, sülûk ettiren aşkınla.
Metafor oldu her kelam, her hal, her nefes.
Alegori oldu seninle her karşılaşmamız,
Çağın gürültüsünde bir Mevlânâ nefesi, bir Yunus demi.

Yaşadığım şehirde şimdi her sabah, denize bakıyorum.
Her dalga, “Nihal!..” diye haykırıyor sessizce.
Sen gittin, giderken bıraktığın o boşluk,
Doldu taştı, varlığım oldu, sonsuz bir sır oldu.

Ey yolcu! Bir gün bir Nihal gelir de kapını çalarsa,
“Öldürdüm” derse, hiç tereddüt etmeden kabul et.
Çünkü o “bir”, sendin, senin putların, senin zindanındı.
Cesedi göm ki, hakikatin doğsun, kalbinde bir güneş gibi!

Bu yolculuk, senin içinde, seninle ve onsuz, ama daima Onunla…