NİHAL’İN İÇİNDEKİ SESSİZLİK

(Balım’ın Seyir Defterinden)

1. LEYLEK VE AYNA

Ben ki, mırıltılarımla geçerim duvarlardan,
Senin gözlerinde mahzun bir leylek uçuruyorsun.
Biliyor musun Nihal?
O cama vuran, camın ardındaki değil,
Senin içinde sıkışıp kalmış kanat sesin...
Kovalayan da yalnızlığın değil, kendin.

2. KİTAPLARIN DİLİNDEN ANLAMAK

Gece yarıları, o cildi kokulu sayfalarda
Kıvrılışım boşuna değil Nihal.
Sen satırları okurken,
Ben satır aralarına sızmış gözyaşlarını yalıyorum.
Şu “Marifetname” dediğin kitap,
Senin sırlanmış ah’larınla ıslanmış Nihal’im.

3. SINIR VE KUYU

Pencere pervazı benim zikrim, sınırım bellidir.
Senin sınırın ise, insan denen o dipsiz kuyu.
İçine bakıp da gölgenden ürktüğün kuyu...
Felsefe dedin mi?
Ben sadece sırtımı güneşe verip,
Hakikati sırtımda hissederim.

4. İÇ FIRTINA DIŞ KARANLIK

O gün elektrikler kesildiğinde usulca sokuldum sana.
Sandın ki karanlıktan korktun.
Hâlbuki korktuğun, içinde uyanan o eski fırtınaydı Nihal.
Ben ki yedi canlıyım,
Sen ruhunun kaçıncı katında kayboldun, Nihal’im?

5. AŞKIN RENGİ

Kadehten taşan kırmızıyı patimle oynarken gördüm.
“İnsan aşkı neden böyle bulandırır?” diye sordum kendime.
Oysa senin Nihal’in,
Sevdiğini her mırıltıda çoğaltır...
Sen ise içine hapsedersin.

6. YILDIZ TOZU VE TOZ

Gitme demem, kapıyı kitlersen kitle.
Bir tekir, kapalı kapıları sevmez ama sabreder.
Lakin bil ki Nihal,
Sen balkonda boşluğa bakarken,
Ben görüyorum:
Gözlerinin derininde parıldayan o yıldız tozunu...
Sen ise sadece tozu görüyorsun.

MİSTİK NOT:

“Kediler, insanların yarım kalmış dualarını tamamlar. Nihal’in içindeki kırık aynayı gören tek varlık,
pencere pervazında uyuklayan bir tekirdi.
O aynada kendini görmekten korkan Nihal’e,
kendi yıldızını gösterdi.”
Nihal’imin Tekir Kedisi Balım’ın Güncesi