Kıyı, bir akşamüstü kendi içine çökerken,
"Niye her gelişinde içimi titretiyorsun?" diye fısıldadı dalgaya;
sahi… bir kıyı, niçin bu kadar ürperirdi bir suyun dokunuşundan?

Dalga, kırılan sesini saklayarak,
"Ben, seni hep uzaktan sevebilecekken,
neden her defasında kendimi ayaklarına vuran bir sevdalıya dönüşüyorum?" diye sordu;
cevap kıyının taşlarında saklıydı,
ama kıyı söylemedi…
çünkü bazı gerçekler, söyleyeni de, dinleyeni de yaralardı.

Kıyı yeniden sordu:
"Sen mi beni çağırıyorsun, yoksa ben mi seni bekliyorum?"
Ve dalga, gecenin en ince yerinde,
"Çağırma…" dedi, "ne olur çağırma;
çünkü her adımın, beni sana doğru çeken bir yazgıya dönüyor."

Sonra dalga, içindeki fırtınayı gizlemeye çalışarak seslendi kıyıya:
"Uzak dur benden…
Seni uzaktan seveyim.
Yaklaşınca dağılıyorum,
dökülüyorum, her bir zerrem sana değdikçe eksiliyorum.
Ben sana varınca yok oluyorum,
bunu hâlâ görmüyor musun ?"

Kıyı, taşlarını sıkıp sustu;
çünkü bazen susmak, kavuşamayanların tek tesellisiydi.
"Peki," dedi sonra, "neden dönüp gidiyorsun her gelişinden sonra?
Neden beni sevip de bende kalamıyorsun?"

Dalga hüzünlü bir köpük bıraktı kenara:
"Kalmak mı?
Ben kalırsam, sana her gelişimin anlamı kalmaz ki.
Benim yazgım uzaklardan gelip,
yüreğine çarpıp,
seninle konuşur gibi köpürüp
sonra geri dönmek…
Sana her dönüşüm, seni kaybetmemek için."

Kıyı boynunu büktü:
"Yani kavuşmak mı imkânsız?"

Dalga, göğsünde sakladığı fırtınayı o an serip döktü:
"İmkânsız değil…
ama kavuşursak biz olmayız.
Sen kıyısız kalırsın,
ben yönsüz…
Seni kaybetmektense, uzaktan sevmeyi öğreniyorum her defasında."

Ve gece, dalga ile kıyının arasına uzun bir sessizlik serdi;
sanki ay bile, kavuşamayanların hikâyesine şahitlik etmekten çekinmişti.

Son bir kez seslendi dalga:
"Uzak dur benden kıyı…
Yaklaştıkça tükenen
ama uzakta büyüyen bir sevdayım ben."

Kıyı, dalganın geri çekilişini izledi;
çamurunda bir hüzün izi, taşlarında bir sessizlik kaldı.

Ve aşk, o gece yine kavuşmadı;
ama kavuşamamakla
kendini daha da güzelleştirdi.