Güzel şiir olmuş tebrikler hocam saygılarımla.

Sevhili şaire kardeşim..Şiir, konuştuğumuz dilin sınırlarını aşan, alışılmadık bir iletişim biçimidir.
Sıradanlığa sığdırılamaz.  İnsanı mutlu eden şeylerin başında beğenme duygusu gelir...
Beğeni olgusu, gelişen yaşamla birlikte sürekli tırmanıştadır.
Öncelikle varlığımızı ve seçtiklerimizi beğeniriz.
Çünkü şiir bizim için değerlidir.
Bizler şiire de bu bilinçle sarılırız.
Yazan kalemi kutlarım
Tebrikler

Kıymetli şairem, dizelerinizde aşkın yanılgılarını ve kalpte bıraktığı derin yaraları çok güçlü bir şekilde dile getirmişsiniz.
Her mısra, güvenin çöküşünü ve sevginin yanlış kişiye yazılmasının acısını içtenlikle yansıtıyor.
“Seviyorum” kelimesinin sorgulanışı, şiire hem felsefi hem de duygusal bir derinlik katmış.
Ferhat’ın dağ delişiyle yapılan benzetme, aşkın gölgesini çarpıcı bir şekilde gözler önüne seriyor.
Son bölümde “Aşk bazen insanı büyütmez, sadece uyandırır” ifadesi, şiirin özünü ve mesajını doruğa taşıyor.
Bu eser, hem bir içsel hesaplaşma hem de bir uyanışın güçlü bir manifestosu olmuş.
Okurken kalbin kırık yanlarını onaran bir içtenlik ve samimiyet hissediliyor.

Kaleminize, yüreğinize sağlık; beğenerek okudum, kaleminiz daim olsun inşallah.

Yüreğinize sağlık 👏

Şiirin Adı: Doğru Söze Yanlış Yüz
Şairi: Havva Yalçın
Yorumu Yapan: Ser Feyzlizof Kalburabastî Efendi namı diğer Celil ÇINKIR

Bu şiir, kırılmanın sessiz bir fotoğrafı gibi…
Bir insanın güveninin, ihanetin ağırlığıyla nasıl boşluğa savrulduğunu; ardından kendisinin de aynı uçuruma düştüğünü anlatan içli, derin ve sarsıcı bir metin.

Şair, “Mektuplarım çalındı, mürekkebim kurudu” derken yalnızca sözlerin değil, güvenin, geleceğin, niyetin de çalınışını ifade ediyor. Aşkın yanılgıyla nasıl gölgelendiğini, sevginin “yanlış kişiye yazılmış” olmasının nasıl içte bir enkaz bıraktığını çok yerinde metaforlarla kuruyor.

Şiirin en güçlü tarafı şudur:
Aşkı kutsamıyor, romantikleştirmiyor; aksine, insanı büyütmeyen ama uyandıran yönünü vurguluyor. Çünkü bazen aşk değil, “aşkın yıkıntısı”dır insana en büyük hakikati gösteren.

“Sen yoluma çıkmışsın, ben kader sanmışım” dizesi, şiirin kırılma anıdır. Yanılgının kabulü, aynanın temizlenişi, aldanışın son perdesidir.

Son bölümde ise şiir içsel bir olgunluğa varıyor:
Uyanmak.
Yani acıdan geçerek kendine dönmek, kendi gerçeğine varmak.

Şair duygu yoğunluğunu sade bir dilde taşımış; iç monologlar, tespitler ve sarsıcı benzetmelerle şiiri hem samimi hem vurucu bir düzleme taşımış.

Vesselam.
“Bazen aşk bittiği için değil; hakikat uyandığı için uyanır insan.”