Ne hoş bir tevafuk olmuş… Havva Yalçın kardeşimin şiiri günün şiiri seçilmiş, Kalburabastı Efendi’nin yazısı da aynı günün yazısı. Belli ki o gün, ayrılığın ve kavuşmazlığın kalemi göğe bir başka yakılmış.

Bu şiirde ilk dikkat çeken şey, ateş metaforu. “Sen ateşten korkan, ben ateşe meftun…” cümlesi başlı başına bir manifesto. Bir taraf kaçışta, bir taraf yanmaya razı. Aşkın mahiyeti işte burada dile geliyor: Kimi temkinle bakar, kimi gözünü kırpmadan atılır. Kimi korkar yanmaktan, kimi ise o yanışta yeniden doğar.

Şairin dili serbest, ama gönül zincirleri bağlı. Dize aralarındaki tekrarlar, yankılar, içten içe bir feryadı büyütüyor. “Ama ağladım… Öyle bi ağladım ki, öylesine ölesiyee…” ifadesi, sadece gözyaşını değil, aynı zamanda ömrün üzerine yağan tufanı da hissettiriyor. Bu ağlayış, sıradan bir hüzün değil, yanmayı göze almış bir sevdanın çığlığı.

Şiir boyunca ayrılığın tufanı, sessizliğin bağırtısı, içsel bir kederle yoğrulmuş. “Ruhumun cenazesini taşıyor bedenim” dizesi, ayrılığın insana yaşarken ölüm gibi çöküşünü anlatıyor. Bir bedende sürüklenen ama aslında çoktan gömülmüş bir ruh… Bu kadar derin ve çarpıcı bir imge, okuyanı sarsmadan geçmiyor.

Şair, kendi kendine konuşur gibi ilerliyor: “Sussam, konuşsan… Sussan, konuşsam… Sonra sussak…” Bu tekrarlar, sadece kelimelerin değil, aynı zamanda kalbin ikilemini gösteriyor. Konuşmak da susmak kadar ağır, çünkü her ikisi de ateşe dokunmak gibi.

Şiirin sonunda ise bir kırılma yok, bir kabulleniş de yok. Sadece bir inat, bir direnç var: “Sen gittin ben gidemedim.” Bu cümle, bütün şiirin düğüm noktası. Ayrılık yaşanıyor ama ayrılığa razı olunmuyor. Gidiş kabul ediliyor, kalış kabulleniliyor ama gitmemek — işte o, aşkın hakiki tarafı.

Havva Yalçın’ın şiiri, serbest ama derinliğiyle ölçülü, düzensiz gibi ama duyguda çok sıkı bir örgüye sahip. Bir günün şiiri olmayı hak edecek nitelikte, çünkü ayrılığı hem bireysel bir feryat hem de evrensel bir insanlık hâliyle anlatıyor. Şiir ipini çözdükçe, içinden yeni düğümlerle çıkan eski bir bavul gibi; her okunuşta başka bir sızı, başka bir yanış karşımıza çıkıyor.

İnsana düşündürüyor: Belki de aşk, gerçekten “yanmayı göze almak” demektir. Kimi kaçtığıyla yaşar, kimi yandığıyla. Ve şair, ateşe meftun olmayı seçerek aşkı en sahici yerinden anlatıyor.

Vesselam.

Ser Feyzlizof Delibal Hazretleri namı diğer Celil ÇINKIR