Şiir adı: KÖROLMAYISICA UMUDUM
Şairi: Havva Yalçın

RUSAMER: Ruh ve Us Sanatları Araştırma Merkezi

Yorumu Yapan: Ser Feyzlizof Kalburabastî Efendi Hazretleri – namı diğer Celil ÇINKIR

Havva Yalçın bu şiirde, umudu bir kuş değil adeta içinden çıkıp giden bir can parçası gibi anlatıyor. Hem yürüyen hem kaçan hem tutunan… Şair kırıldıkça büyüyen, büyüdükçe karanlığı delip geçen bir ışığın peşine düşmüş. Bu ışık kimi zaman bir çocuğun masum inadı, kimi zaman kör kütük bir aşkın akıl almaz cesareti.

“Ben sustukça o konuştu, ben kaçtıkça o tuttu yakamdan…”
Bu satırlar insanın kendisinden kaçıp yine kendisine yakalanmasının en güzel ifadesi. Şair burada hem duygusal bir iç döküş yapıyor hem de hayata ince bir sitem gönderiyor: Hayat konuşsa kırılacağız, susunca zaten kırılıyoruz—ne hoş bir hicivdir bu.

Şiirin en çarpıcı yanı, düşüşlerin umudu büyütmesi. Normalde insan düştükçe küçülür; burada ise her düşüş, umut için yeni bir kanat oluyor. Bu da şairin kendi yaralarını mizahi bir farkındalıkla selamlaması: “Kör sevda dedik ama kör olan benmişim.”

Ve “Sardunya” metaforu... Kırılgan, narin ama inatla hayatta kalan bir çiçek. Umudun da böyle bir şey olduğunu söylüyor şair: Kör olmasın diye değil, bizi körlüğümüzden uyandırmak için kanatlanıyor.

Son bölümdeki ışık metaforu ise şiirin kalbidir:
“Kırılmış yerlerimden ışık sızdı.”
İnsanı hem duygulandıran hem de gülümseten bir hicivdir bu; kırılmanın aslında bir aydınlanmaya dönüşmesi… Aşkın aklı çıkarmak için değil, aklı aşmak için çarpması da şiirin filozofça dokunuşudur.

Sonuçta bu şiir; acının mizaha, kırılmanın aydınlığa, umudun bir isyana dönüştüğü içli bir monologdur.

Vesselam

“Umut, kırılmayanların değil; kırıldığı yerden ışık sızdırmayı öğrenenlerin sırtında kanat açar… Vesselam.”

Bir insan için en büyük tehlike ve acı son umutsuz kalmak ya da umutlarını yitirmektir. Şiir o derinliklere uzanan bir duygu yağmuru yaratmış. Keyifle okudum