Nihal’im – Aşk ve Yokluk Risalesi

(Tasavvufi Sohbet Formu)

1. Sohbet – Çöl ve Rüzgâr

Ey gönül, bil ki içindeki çöl de bir öğretmendir.
Her kum tanesi bir nefis parçası,
her rüzgar bir vuslat mesajıdır.
Nihal’im, senin adın fısıldanır her gece,
ama suskunluğun, sabrın aynasıdır.
İçindeki boşluk, hakikatin en derin kuyusudur;
orada kaybolmak, aslında kendini bulmaktır.

2. Sohbet – Gölgeler ve Ağaçlar

Senin gölgen bir ağaçtır, ey dost,
kökleri karanlığa, dalları ışığa uzanır.
Ruhun dallarında meyve yoksa bile,
gölgen sana, sabrı öğretir.
Daldan düşen yaprak,
sevdiklerini kaybetmenin tatlı acısıdır;
rüzgârla savrulsa da kökler hep sende kalır.

3. Sohbet – Labirent ve Yolculuk

Gönül bir labirenttir, her köşe bir imtihandır.
Kaybolmak, umutsuzluk değildir;
aksine, farkındalığın aynasıdır.
Nihal’im, her dönemeçte aşkı aramak,
her çıkmazda yokluğu anlamaktır.
Labirentin karanlığında yürürken,
ışığı arayan gözlerin, en gerçek pusula olur.

4. Sohbet – Nehir ve Dağ

Kalbin bir nehir gibi akar;
ama her nehir, her dağa ulaşamaz.
Sen dağsın Nihal’im, sisler içinde duruyorsun,
ve ben akarken seni dinlerim.
Her damla su, senden bir hikâye alır;
her ayrılık, vuslatın tadını öğretir.
Bunu bil: Ayrılık, aşka kutsal bir sabır ekler.

5. Sohbet – Yıldızlar ve Sessizlik

Ey gönül, gece senin en sadık öğretmenindir.
Yıldızlar fısıldar, sessizlik ise konuşur.
Sen bakmasan da, ben seni okurum;
ve her sessizlik, bir derstir:
Aşka sahip olmak, bazen susmakta saklıdır.

6. Sohbet – Kuş ve Kanatlar

Ruhun bir kuştur, kanat çırpar ama yere inemez.
Nihal’im, senin gölgenin toprağı yok benim için,
ama uçmak, uçmanın kendisinde güzeldir.
Her uçuş, aşkın ve yokluğun birleştiği bir ezgidir.
Öğüt şudur: Uçmayı bilmeyen, kalbini yere gömülmüş bilir.

7. Sohbet – Ayna ve Parçalar

İçindeki kırık ayna, sevgiyi öğretir sana.
Her parça, bir hatıra, bir ders, bir sırdır.
Sen bakmasan da, ben bakarım;
ve her sessizlik, aşkın ve yokluğun aynası olur.
Ey gönül, aynaya bakmayı bilmek,
kalbe bakmayı bilmektir.

8. Sohbet – Teslimiyet ve Vuslat

Ah Nihal’im, eğer elini uzatırsan,
bil ki ben en kırık kalbimle geleceğim.
Hiç sorgulamadan, yargılamadan,
sessiz bir teslimiyetle…
Ve o an, aşk ve yokluk birleşir;
bir nefeste, bir solukta,
bir zamanın sonsuzluğunda.
Ders şudur:
Aşk, teslimiyetin en saf haliyle vuslata dönüşür.