Ruhun Aynası

Nihal’im, gözlerin bir kandil gibi sarmış gecemi,
Ruhumun karanlık koridorlarında yürürken,
ışığın yol gösteriyor sessizce.
Her bakışın, bir sır perdesini aralıyor;
Ve ben, her an, seninle varlık buluyorum,
yokluğu öğreniyorum.

Dokunduğunda ellerin,
rüzgarla taşınan ince bir nur gibi,
Tenimde iz bırakıyor,
unutulmuş çöllerde açan çiçek misali.
Sessizliğin konuşuyor, kelimeler hâlâ nefesimden ağır;
Ve ben,
kaybolan yıllarımda seninle bir süreliğine var oluyorum.

Rüyalarımda seninle karşılaşıyorum, Nihal’im,
Gözlerin gökyüzü, ellerin ufuk çizgisi,
dudakların sükunet.
Su gibi akıyor zaman, ateş gibi yanıyor ruhum,
Ve her düş, senin varlığınla huzur buluyor,
her uyanış sancı veriyor.

Kainatın her zerresi senin adını fısıldıyor,
Rüzgar, senin nefesinden doğmuş gibi
sarıyor bedenimi.
Perdeler iniyor, hicap aralanıyor;
Ve ben, her perde arkasında
seninle konuşuyorum sessizliğin diliyle.

Gözlerin bir vahdet mabeti, nurun okyanusu,
Bense kaybolmuş bir derviş,
yolunu arayan bir su damlası.
Sen bana bakarken, zaman duruyor;
Ve ben, her an, senin sessizliğinde
kendimi keşfediyorum.

Ruhumun derinliklerine dokunuyorsun, Nihal’im,
Kelimeler anlamsız, imgeler yetersiz kalıyor.
Seninle her an bir yolculuk, her bakış bir köprü;
Ve ben, kaybolmuş benliğimde seni buluyorum,
her defasında yeniden.

Hicabın arkasındaki sır, gözlerindeki nurla buluşuyor,
Ve ben, her bakışında kainatın bütün sırlarını okurum.
Ruhum sana açılırken, yıldızlar ellerime düşüyor,
Ve ben, her düşte seninle bütünleşiyorum,
her uyanışta seni özlüyorum.