Nihal’ime Dair Bir Zikr

Gül ve yas içinde, örtüsünün suya yansıyan aksini aldı Nihal’im,
Güller, onun yüzünü manzara edip varlığın sembolüne dönüştürdü.

Adın, Nihal’im, gün ışığını alıp feleğin aynasında bir yansıma kıldı,
Sabahın en sessiz vakti, senin ruhunun aydınlık hâlini gösterdi.

Bir gün yaptığın zulmün açıklaması, haşre dek kimde taşınır?
O melek ki, senin güzel amellerinin kitabını yazmak ister,
Ve her harfinde senin adının nurunu hisseder.

Kanlı hâlini hayâlinle bozup insanların gözlerini aldatıyorsun,
Ama Nihal’im, sen insanın kan dolu bakışını merhametin hayaline çevirdin.

Kalbimin kuşu artık yok; bir an bile sayamadım onu,
Ona uçmayı bırak dedim, siyah kanatlı şahbazı dinlendirdim —
Senin huzurunda, Nihal’im, varoluşun sessizliğinde.

Kimse zulmünü çekmeye sabrı olmadı; merhamet et artık,
Göz kamaştıran gamzeli yüzünden kan lekesini al, Nihal’im.

Gam günü üzerimde, senden başka yok ey ah dumanı,
Lütfet ve benden ikbalinin gölgesini alma.

Ey Nihal’im, soranların hâlini gamdan bil,
Gamdan ölürsen, hiç kimse hâlini sormaz…
Ama sen, Nihal’im, varlığınla gamı aşan bir hikâyesin.