Ben şehit oldum anne...
Bir kurşun geldi sessizce, ne adımı sordu ne de yaşımı.
Toprak aldı beni, senin duaların gibi sıcak sardı bedenimi.
Üşümedim anne, ama içimde bir çocuk hâlâ senin sesini aradı.

Helallik istemeye fırsatım olmadı, gözlerim kapanırken sadece “anne” diyebildim.
Bir damla yaşın düştü mü bilmem, ama ben o an bir ömrün bittiğini hissettim.
Yaralarım acımadı anne, çünkü senden uzakta olmanın acısı hepsinden derindi.

Ben şehit oldum anne…
Bayrağa sarıldım, adım sessizce okundu.
Birileri “vatan sağ olsun” dedi, ama senin yüreğin sağ kalmadı biliyorum.
Ben sustum, sen yandın anne.
Ben toprağa düştüm, senin gözlerin göğe baktı.

Unutma anne, ben gittim ama senin dualarında hâlâ yaşıyorum.
Ve bil ki; her sabah ezanında, her dalgalanan bayrakta,
bir “anne” sesi yankılanıyor hâlâ…
Ben şehit oldum anne.

Beni arama anne, taşların arasına saklandım.
Yüzümde son bir tebessüm, dudaklarımda yarım kalmış bir dua var.
Kokunu unutmam sandım, ama rüzgâr bile artık sen gibi kokmuyor.
Sesin kulağımda değil, kalbimde yankılanıyor: “Oğlum dikkat et.”
Ama ben dikkat edemedim anne…
Vatan dediler, koştum; dönemedim.

Burada sessizlik bile ağır,
her nefes toprağın içinden geçiyor.
Yalnız değilim ama kimse benim kadar özlemedi seni.
Adımı duysan ağlarsın,
ama ben burada adımı her duyuşumda gülüyorum,
çünkü senin oğlun olmaktan gurur duyuyorum.

Beni anlatma anne,
“dayanıklıydı” deme, “güçlüydü” deme…
Ben sadece vatanı senin duasıyla sevdim.
Gözyaşlarını saklama, çünkü ben orada hissediyorum.
Her damlan toprağa düşerken,
ben bir kez daha diriliyorum anne.

Anne...
Burada zaman akmıyor.
Ne sabah var ne akşam, sadece sessizlik…
Bir yanım hâlâ senin mutfağında,
çay koyuyorsun, ben “az şekerli” diyorum.
O an dondu anne. Ben orada kaldım.

Herkes kahraman diyor,
ama ben sadece senin oğlundum.
Ne madalya umurumda, ne törenler…
Bir tek senin ellerini öpememek içimde kaldı.
O eller ki, çocukken alnımdaki teri silerdi,
şimdi mezar taşımın tozunu siliyor.

Beni rüyanda görürsen korkma anne,
gelirim sessizce, başucuna otururum.
Saçlarını okşarım rüzgâr olup,
“Ben iyiyim anne.” derim,
ama gözlerim yine doludur.
Çünkü sen oradasın, ben burada.
Dualarına sığınırım her gece.
Her Fatiha’da biraz daha huzur bulurum,
ama senin adını her duyduğumda
içimdeki yangın yeniden alev alır anne.

Ben şehit oldum anne...
Ama inan,
öldüğüm gün değil,
senin ağladığın gün bittim ben.



Anne...
Ben şehit oldum,
Ama senin yüreğin paramparça oldu.
Ben sustum,
Ama senin gözlerin anlattı her şeyi.
Bayrağa sarıldım, toprağa karıştım,
Ama senin hasretinle yaşadım sonsuzlukta.
Gözlerin kanıyor, ellerin titriyor,
Çünkü ben yokum artık…

Beni bekleme anne,
Benimle birlikte gitti bütün hayallerimiz.
Kalan sadece senin hasretin,
Ve yanan bir meşale gibi sönmeyen acın.
Unutma anne,
Her şehit yüreğinde sen varsın,
Her dua da senin adınla başlar.

Ben şehit oldum anne,
Ama senin sevginle,
Benim hikayem hiç bitmeyecek.
Susma, ağla…
Çünkü senin gözyaşların,
Benim en büyük mirasım oldu.
Ve bil ki anne,
Ne kadar uzak olsam da,
Her adımda seninle yürüyorum.

Ben şehit oldum anne…
Ama sevgimle yaşadım.
Ve bu vatan,
Senin gözyaşlarınla kutsandı.
Ben şehit oldum annem