Sessizce gitti dersin,
ama ben duymadığım o sessizlikte boğuldum.
Ne bir veda, ne bir bakış…
Sanki hiç olmamışız gibi,
bir anda yok oldun.

Bir kelime etmeden,
bin anlam bıraktın arkanda.
Oysa ben bir “gitme”yi bile hak ederdim,
bir susuşun altında değil,
bir cümlenin içinde bitmeliydim.

Ama sen sessizliğe sığındın,
ben o sessizliğin içinde kayboldum.
Bir adımın yankısı bile kalmadı ardında,
ama ben hâlâ o yankıyı duyar gibi oluyorum her gece.

Gitmek kolaydı sana,
kalmak hep bana kaldı.
Sen kapıyı sessizce çektin,
ben ömrümü orada unuttum.

Ne bir açıklama, ne bir veda…
Sadece soğuk bir yokluk bıraktın,
ve ben o yokluğu hâlâ her nefesimde taşıyorum.

Bilmezsin, o sessizliğin sesi kulaklarımda çınlıyor hâlâ.
Gidişin bir rüzgâr değil, bir enkazdı bende.
Her sabah yeniden altında kalıyorum,
her gece o sessizlikle boğuluyorum.

Bir adım attın, ben orada yıllar kaybettim.
Bir kapı kapandı, ben içimde bin kere yıkıldım.
Suskunluğunun içinde bir mezar gibi bekledim seni,
dön diye değil…
bir gün anla diye.

Ağırdı gidişin,
ama daha ağır olan, neden gittiğini hiç bilmemekti.

Ben o sessizliğin her harfini ezberledim.
Bir suskunlukla başladı, bir yoklukla bitti hikâyemiz.
Ne gözlerin kaldı bende, ne sözlerin…
Sadece içimde yankılanan o eksik “kal” kaldı.

Senin gidişin sanki zamanın donuşuydu,
her şey sustu, ben hariç.
Ben sustum sandın ama içimde fırtına koptu,
yüreğimde bir yangın, dilimde adınla yanmış bir dua vardı.

Şimdi sen uzaklarda sessizsin,
ben burada yaralarımı konuşturuyorum.
Ne senden geçebildim,
ne o sessizlikten kurtulabildim.

Sessizce gitti dersin…
ama ben o sessizliği mezar gibi taşıyorum içimde.
Bir gidişin, bin ölümü oldu bana.
Ne unuttum, ne kabullendim,
sadece sustum — çünkü anlatmak seni geri getirmiyor.

Şimdi herkes “geçer” diyor,
ama bilmezler, bazı acılar geçmek için değil,
içinde yaşamak için kalır.
Ben senin sessizliğini sevmeyi bile öğrendim,
yeter ki bir yerlerde hâlâ nefes al diye.

Ve anladım…
bazı gidişler sessiz olmaz aslında,
biz duymayalım diye içimizden kopar.