Bu yaşta bu hale nasıl geldi demediler…
Kimse sormadı, ne yaşadı da böyle sustu, ne gördü de gözleri hep uzaklara daldı diye.
Kırıldım, un ufak oldum, ama kimse duymadı sesimi.
Kendimi toplamayı değil, eksik yaşamayı öğrendim.
Çünkü bazı yaralar kapanmıyor, sadece derinleşiyor.
Ve ben acımı içimde taşıdıkça, herkes iyileştim sandı.

Oysa ben kimseye yük olmadım, kimsenin ekmeğinde gözüm olmadı.
Sadece biraz sevilmek istedim, biraz anlaşılmak…
Ama herkes kendi derdine koşarken, ben yavaş yavaş kayboldum kalabalıkların arasında.

Bir ara güldüğümü hatırlıyorum,
Ama o gülüşün bile içi doluymuş gözyaşıyla.
Birine “iyiyim” dedim bir gün,
O da “oh çok şükür” deyip geçti,
Oysa ben o an içimde öldüm biraz daha.

Büyüdükçe öğrendim; bazı acılar konuşmaz,
Bazı insanlar içten bağırır.
Benim çığlıklarım da sessizdi,
Kalbimin duvarlarına çarpa çarpa yankılandı sadece.

Bir zamanlar hayalim olan şeyler,
Şimdi yüreğimde ağır bir yük gibi duruyor.
Ne bırakabiliyorum, ne taşıyabiliyorum…
Bu yaştayım işte, içim yorgun, gözüm dolu,
Ama dışım hâlâ güçlü görünmek zorunda.

Kimse bilmez; gece uyuyamadığımda
Kendimle nasıl savaştığımı.
Sabah kalkıp aynaya baktığımda,
“Bir gün daha geçti” deyip
Kendimi ikna etmeye çalıştığımı.

Bu hale nasıl geldi demediler,
Deseler de anlamazlardı zaten.
Çünkü kimse bir kalbin
Sessizce nasıl parçalandığını göremez.

Çünkü kimse düşüşleri görmez, herkes sadece ayakta kalanları alkışlar.
Ben de sustum, herkes rahat etsin diye.
Gülüşlerimin ardına sakladım kırıklarımı,
Kimseye belli etmedim, içim paramparça olsa bile.

Bir zamanlar inandım…
İyiliğin iyilik getireceğine, sevgiden zarar gelmeyeceğine.
Ama öğrendim;
En çok güvendiğin insanlar, seni en sessiz yerinden vuruyor.
Bir kez değil, defalarca…
Ve sen yine de gülmeye devam ediyorsun,
Çünkü ağlarsan zayıf sanıyorlar.

Yalnızlık bana zorla öğretildi,
Alışkanlık gibi yer etti içimde.
Bir zaman sonra kimseyi aramaz oldum,
Çünkü kimse zaten sormuyordu.
Her gece kendime sarılıp uyudum,
“İyiyim” yalanıyla sabahlara çıktım.

Artık ne kalbim aynı, ne ben…
Bir yanım hâlâ umutla bakıyor gökyüzüne,
Ama diğer yanım biliyor;
Bazı yaralar sadece kabuk tutar, asla iyileşmez.

Ama ben de anlatmadım artık, çünkü kimse anlamak için dinlemiyor.
Kelimeler boğazımda kaldı, gözyaşlarım içime aktı.
Bir zamanlar savaşan yüreğim, şimdi sadece kabulleniyor her şeyi.

Bir şeyleri değiştirmeye çalışmadım artık,
Çünkü anladım; bazı şeyler ne kadar istersen iste, düzelmiyor.
İnsanlar da, hayat da, kader de aynı kalıyor…
Ve sen sadece biraz daha eksiliyorsun her gün.

Bir zamanlar var gücümle direndim,
Sevgiyle iyileşir sanmıştım her şeyi.
Ama sevgiyi bile yanlış ellerde harcadım,
Şimdi geriye sadece yorgun bir ben kaldı.

Kimse görmedi nasıl kırıldığımı,
Kimse duymadı içimdeki fırtınayı.
Ama olsun…
Ben artık ne beklentideyim, ne umutta.
Sadece kendimle barıştım.

Bu hale nasıl geldi demediler…
Bilselerdi de fark etmezdi.
Çünkü ben çoktan unuttum anlatılmayı,
Ve alıştım kimsenin anlamamasına.
Bazı hikâyeler bitmez; sadece unutulur,
Benimki de öyle oldu.