ateşe bakınca hep seni düşünüyorum
sanki kalbim kendi dumanında boğuluyor gibi.
önce bir kıvılcım, sonra bahar,
bir bahar, ama kimsenin görmediği.

gülüşlerin, rüzgarın unuttuğu bir ses gibi
geceden düşüyor üzerime.
her nefeste biraz daha seni çekiyorum içime
artık hava bile senden arta kalmış.

gardenyalar hala uyuyor,
menekşeler ise susmuş.
bir tek senin kokun dolaşıyor şehrin her yerinde
sanki bütün cadde sen kokuyor.

ben hala o kokunun altında eriyorum,
yavaş, sessiz, fark edilmeden.
ateşle suyun buluşamadığı bir yerdeyim sanki
kalbim hala kendi gölgesine çarpıyor.

o aynanın buğusunda hala parmak izin var.
hala orada öyle duruyor
her sabah oraya bakıp duruyorum
silinir diyede korkuyorum
artık kim olduğumun bir önemi yoktu
seninle yanmak varken.

bir zamanlar dua eder gibi sevmiştim seni,
şimdi ise deli gibi özlüyorum.
çünkü var olanla yanmakta aynı,
olmayanla yanmakta
aynı şey aslında.

ve biliyorum,
her aşk bir gün kendini yakar.
o ateşten kalan külün hala kokusu varsa,
*
Mehmet Demir
101123