bir gün ansızın o rüzgar sustu
bütün ağaçlar eğdi başını
gökyüzü bir dua gibi kaldı öylece
toprak bile tuttu nefesini
çünkü bir kalp durmuştu
ama o kalp hala bu ülkenin her yerinde atıyor

o günden sonra hiçbir sabah
eskisi gibi olmadı
her günün içinde
bir sessizlik yeniden doğdu
bir çocuğun gözlerinde
bir bayrağın dalgalanışında
bir annenin “yetiş ya rabi” dediği yakarışında.

kimi ona paşa dedi
kimiyse kurtarıcı
ama rüzgar ona sadece “ışık” derdi
o karanlıkları yaran bir düşüncenin yegane sesiydi

artık ona bir adı gerekmez
bir bakışta hissedilebilen
bir yürek sızısında anlaşılabilen
belki sonsuzluk bile onun adını fısıldar
"uyanın çünkü bu vatan onun emanetidir"

ve biz her 10 kasım sabahı
saat dokuzu beş geçe
ne zamana ne ölüme inanırız
sadece sessiz bir huzur iner içimize
kederle karışık bir şükür gibi

çünkü biliriz
bazı insanlar ölmez
sadece görünmez olurlar

o şimdi her yerden sanki bize bakar gibi
bir çocuğun sesinde o var,
bir askerin selamında yine o
bir duanın sessizliğinde o

her defasında rüzgar
aynı kelimeyi taşır
atam diye...
*
Mehmet Demir
101125