Bir sabah uyandı dünya, takvim hüzne büründü,
Saat dokuzu beş geçe, millet diz çöküp büyüdü.
Sen gittin sanan oldu, oysa toprak seni saklar,
Göklerden süzülen hüzün, bayrağımızda ağlar.

Bir nefes bıraktın millete, adı istiklaldir,
Bir söz bıraktın gönüllere, özü hürriyettir.
Sen yürüdün ya önden, biz izindeyiz hâlâ,
Her karış toprağın için, ant içmişiz dünyaya.

Gözlerim dolar her Kasım’da, rüzgâr bile susar,
Dağlar bile gölge verir, Boğaz hıçkıra hıçkıra yas tutar.
Sen ki umudu öğrettin, karanlığa meydan okuyan,
Bir milletin kalbinde yanan ebedi bir atəşsin Atam!

Yıkık hayallerin içinden, bir cennet kurdun yeniden,
Bize göğsümüzü kabartan “Türküm!” dedirten yıldızsın sen.
Diz çökmeyi öğretmedin; duruş dedin, şeref dedin,
Boyun eğmedik, eğmeyiz; çünkü sen böyle istedin.

Yolun taşlıydı, sen yürüdün; biz ise koşuyoruz,
Göğsümüzde senin izlerin, ruhunda milletin doğuyoruz.
Bir ses yankılanır tarihten: “Vatan emanet size!”
Söz verdik Atam; düşmeyecek sancak göklere!

Gelip geçer fani zaman, lakin sen ebediyetsin,
Güneş batsın fark etmez, bizdeki ışık Ata’dır, bizi biz eden nefessin!
Her 10 Kasım’da değil yalnız, her nefeste adın anılır,
Sen ölmedin Atam… Sen milletin yüreğinde yaşayan sonsuz bir şafaksın!

@NURAL BEKTAŞLI