Şikayetçiyim,
Hakim Bey…
Ben değilim suçlu;
Suç, ahlakın ezildiği yerde sessiz kalışta.
Zulüm öyle büyüdü ki memlekette,
Vicdanlar küle döndü, merhamet kaçışta.
Adalet giydi siyahını, sustu…
Çünkü gülüşün yandığı yerde gözyaşı baş tacı oldu aslında.

Şikayetçiyim,
Hakim Bey…
Sessizliği savunanlardan,
Haksızlığa göz kırpanlardan,
Mazlumu susmaya zorlayanlardan,
Ekmek için eğdirilen başlardan,
Güzel olan ne varsa çürütmek isteyenlerden…
Suç, benim değil; kalbi taş olup susanlarda!

Gördüm
Bir annenin gözündeki kırığı,
Yetimin elinde titreyen umudu,
Ve çilingir gibi açılan kapıları zalime…
Sordum kendime:
“Bu devran kim için döner?”
Cevap yoktu…
Yalnızca yaralı bir vicdanın çığlığı vardı göklerde.

Hakim Bey…
Bize öğrettiler susmayı,
Güçlüye boyun eğmeyi,
Zayıfa bakıp geçmeyi…
Ama ben susturamadım içimdeki çığlığı.
Bir gün o çığlık büyüdü
Ve geldi mahkemenize,
Elimde değil… Kalbim konuştu!

Bir yanda
Haram sofralar kurulmuş,
Diğer yanda açlıkla sınanan yürekler.
Taç giymiş kibir,
Diz çökmüş masumiyet.
Soruyorum size:
“Hangi terazidir bu?”
Bir kefede zulüm, diğerinde suskun millet.

Şikayetçiyim,
Hakim Bey…
İnsanın insana ettiğinden,
Yaradan’a baş eğip yaratılana hor bakanlardan.
Gülün solduğu gönüllerden,
Ve gülüşünden utanmayan zalimlerden.
Eğer suçsa konuşmak,
Varsın ceza yazsın dünya bana!

Yargılayın beni değil;
Zulme alkış tutan gölgeleri,
Hakikati üç kuruşa satan dilleri,
İtiraf etmeden uyuyan gönülleri…
Benim tek derdim
Bir yürek daha incinmesin,
Bir göz yaşı daha düşmesin diye,
Geceye el feneri yakmaktı sadece…

Son kez söylüyorum,
Hakim Bey…
Ben mazlumun tarafıyım,
Suçum merhamet, günahım haktır.
Bırakın hükmü siz değil,
Vicdan versin!
Çünkü bilirim;
Zulüm ancak susulunca büyür,
Ben konuşurum…
Belki bir sabah, adalet uyanır diye!

@NURAL BEKTAŞLI