Artık sen diye bir şey yok bende,
Ne adının kıyıda unuttuğu serinlik,
Ne gözlerinin zaman zaman hatırlattığı gölge…
Her şey yarım kaldı sende,
Her şey eksik, her şey yarıda kesilmiş bir türkü gibi.
Ben yarım kalmaktan yoruldum.

İçimde kaç defa bölündüm bilmiyorum,
Her defasında seni taşıyan bir parçam
Bir uçurumun kenarında düştü gitti.
Ben toplarken kırıklarımı
Sen bakmadan yürüdün,
Ben susarken sen sessizliğimi duymadın.
Artık kendi sesimi kurmalıyım
Senin susturduğun yerlerden.

Kendimi almalıyım buradan,
En derin yerimden çekip çıkarmalıyım.
Saçlarıma dolanan rüzgârı,
Yüreğime çöken ağırlığı,
Gecelerce birikip beni taşıran o kimsesizliği
Tek tek söküp atmalıyım.
Biriktirdiğin gölgeleri değil,
Kendi ışığımı giyinmeliyim artık.

Biliyorum kolay olmayacak,
Bir kelimeyi unutmak kadar basit değil seni bırakmak.
Ama ben,
Yanlış hikâyelerin kahramanı olmaktan yoruldum.
Senin yarım bıraktığın her şey
Benim içimde koca bir dağ oldu.
Şimdi tırmanıyorum o dağı
Kanayan ellerimle, çatlayan nefesimle.

Ve biliyorum:
Her adımda biraz daha uzaklaşıyorum senden
Biraz daha yaklaşıyorum kendime.
Kırılmak büyütüyor insanı,
Yaralar öğretmen gibi
Susarak anlatıyor gerçeği.
Ben de sustukça anladım
Seni değil, kendimi kaybetmişim meğer.

Artık bir yaprağın hafifliğiyle bırakıyorum seni,
Bir bulut gibi dağılıyorsun göğümden.
Son kez adını içimden geçirip
Seni hayra yoruyorum,
Son kez bakıp ardına
Kendime dönüyorum.

Küllerimi silkerek yürüdüğüm bu yeni yolda
Yalnızlığım bile dost gibi geliyor.
Çünkü artık biliyorum:
Her bitişte bir başlangıç saklıdır
Ve her başlangıç
Kendine inanan bir kalple büyür.

Ben,
Kalbimi yeniden eğitiyorum şimdi;
Sevmenin ağırlığını,
Gitmenin zarafetini,
Kendine dönmenin kudretini.
Seninle çöktüğüm yerlerden
Kendimle doğruluyorum sonunda.

Artık sen yok,
Artık ben varım.
Ve bu defa,
Hiçbir şey yarım kalmayacak.



Kadir TURGUT