Yalan dünya dedikleri,
gece ağır, gündüz sağır…
Ama yine de bir yerlerde çiçek açar insanın içi:
Bir bakışın kıvılcımıyla,
bir gülüşün sabah serinliğiyle,
kalbinin yorgun duvarlarına dokunan
ince bir sıcaklıkla başlar her şey.

Aşk—
dünyanın en eski türküsü,
yine de her sabah ilk kez söylenmiş gibi taze.
Yol üstünde unutuşa direnen bir nar çiçeği,
kentin gürültüsüne meydan okuyan
o küçücük kıpırtı…
İnsanı yeniden doğurur,
yeniden kurar,
yeniden kurşun geçirmez yapar acıya karşı.

Ve umut—
yüzünü göğe dönmüş bir çocuk kadar berrak.
Karanlığı delip geçen
ince bir maden işçisi feneri,
yoksulluğun bile söndüremediği
küçük ama inatçı bir ışık.
İnsan bazen düşünür:
“Nerden buluyorum bu direnci?”
Cevabı basittir aslında:
Bir ses vardır içimizde,
tutkulu, ısrarlı, sarsılmaz—
aşka benzeyen,
aşk kadar dirençli bir ses.

Aşk ve umut…
İkisi birlikte yürür insanla,
aynı gömleğin iki düğmesi,
aynı rüzgârın iki kanadı gibi.
Aşk olmasa
umut körelir;
umut olmasa
aşkın nefesi daralır bir süre sonra.
Biri diğerinin ekmeğidir,
suyudur,
toprağıdır.

Çünkü bilir insan:
Bir gün mutlaka aydınlanır içinin en kuytu sokağı.
Bir el uzanır karanlığa,
bir parmak ucuyla bile olsa
yeniden kurar seni hayata.
Ve sen o anda anlarsın
yalnızlığın sandığın o dev gölgenin
aslında küçücük bir bulut olduğunu…
Aşk öyle bir güneştir ki
bulutların bile şairleştiği olur ardında.

Ve umut…
Yorgunluğun en koyu anında
birdenbire kapıyı çalan misafir.
Çaydanlığın buharı,
pencerenin buğusu,
bir sokak lambasının altında
birbirine sokulmuş iki insanın
ıslanmış ama gülümseyen yüzü…
Umut, hayatın “devam” deyişidir.

Ey aşk!
Ey umut!
İkinizle büyüdük biz—
ekmek kadar gerçek,
deniz kadar değişken,
gökyüzü kadar sınırsız iki yol arkadaşı…
Ve dünya yalan da olsa,
bizim yürüyüşümüz doğrudur;
çünkü insan,
sevdiği sürece yanmaz,
inandığı sürece düşmez,
umut ettiği sürece yarına çıkar.

Aşkı avuçlarımızda tutarak,
umudu cebimize koyarak,
gecenin içinden geçeriz;
ve biliriz:
Her gecenin eşiğinde
bir sabahın sessiz ama kesin adımları vardır.


Kadir TURGUT