Tenin Gölgesinde Yankı

(Nihali Tarz’da Bedensel Özlem Üzerine)

Parmak uçlarında bir hafıza var —
Dokunduğumda değil, dokunmayı düşlediğimde uyanan.
Bileklerinin içindeki nabız,
Kalbimin ritmini hatırlatıyor, olmayan temasla.

Saçının kokusu,
Hâlâ geçmişte bir rüzgâr gibi esiyor burnumda.
Ama bu koku, yalnız değil —
Çünkü hatırlamak, koku gibi hücreye siner.

Omzunun eğimiyle dua ettim bir gün,
O dua sana değil — seni anımsayan hücrelerimeydi.
Çünkü beden, sadece kemik değil;
Ruhun özlemle inşa ettiği bir tapınaktır bazen.

Sesinin frekansında titreşir kulak zarım,
Sen konuşmasan da,
Ben duyuyorum —
Dilinde değil, titreşiminde yaşıyorum seni.

Gözlerinin nemi:
Sadece duygunun değil,
İçsel biyolojinin — hücresel bir ağlayışın simgesi.
Ve ben, o gözyaşını içerek susadım.

aL-LaH, belki de
Bir dil değil, bir duyu sistemiydi.
Senin kokunu yaratan,
Benim seni duyumsamamda Tanrıçam oldu.