Anladım ki;
Şans diye bir şey yokmuş aslında,
Kader çizgisinin ucuna ilişmiş
Bir mevsim kadar kısa,
Bir ömür kadar uzun
Bir nasip varmış insana ayrılan.

Yürürken kendi sandığımız yolların
Her taşını, her kuytusunu
Bizden evvel yazarmış kalem-i kudret;
Biz sadece adım atarmışız
O büyük yazının içinde.

Ne çok yoruldu gönlüm
Dönüp dolaşıp aynı sorulara çarpmaktan…
Meğer cevap dediğimiz şey de
Kaderin içimize bıraktığı küçük notlarmış,
Açar okurmuşuz bir gün,
“Vaktidir” dermiş Hakk,
Ve biz o an anlarmışız.

Kısmetse akar su,
Kısmet değilse damla düşmezmiş dudağa;
Ne çok bekledik yollarda,
Ne çok kapıyı tıklattık
Açılacak sandığımız hâlbuki kilitli olan…
Meğer kapı değilmiş mesele,
Kapıları açan nefesin sahibini
Hatırlamak gerekmiş önce.

İnsanın alnına yazılan
Kalbine de fısıldanırmış bir gün;
“Bu senindir” dermiş kader,
“Bu değil.”
Ve biz bazen ısrar eder,
Bazen küser,
Bazen de acının içinden geçerek
Olması gerekenle buluşurmuşuz.

Anladım ki;
Hiç kimse geç kalmaz nasibine,
Hiç kimse erken varmaz
Yazılmamış bir sevdaya.
Vakti gelince çalar kapını
Bir hoş koku, bir renk, bir dua
Ve dersin ki;
“Demek buymuş beklediğim…”

Belki bir dost eli,
Belki bir yolculuk,
Belki iki kelimelik bir cümle
Şifadır insana;
Şifa da nasipten,
Dert de.
Ama her dert
Bir gün bir duanın omzuna dayanırmış elbet.

İçimde bir teslimiyet büyüyor yıllardır;
Bir çocuk gibi saf,
Bir derviş gibi dingin,
Bir gece gibi uzun…
Diyorum ki artık;
“Oldurana hamdolsun,
Oldurmayana daha çok hamd.”
Çünkü bilirim,
Kapalı kalan her kapı
Beni daha güzel bir sabaha götürürmüş.

Ey gönlüm…
Sen yoruldun sandıkça
Rabbim seni dinlendirecek bir nefes gönderir;
Sen kaybettim sandıkça
Bulacağın şeyin adını değiştirir;
Sen bitti dersin
Bir bakarsın,
Başlangıçtır meğer.

O yüzden öğrendim:
Şans değil bu,
Tesadüf hiç değil;
İnsan nasibine yürürmüş,
Nasip de insana…

Ve nihayet anladım:
Nasibinde ne varsa,
Yolu sana o getirirmiş.
Sen sadece temiz tut kalbini,
Gerisini Allah tamamlarmış.


Kadir TURGUT