Kanatlarım var sanırdım ruhumda,
Oysa ruhum sendeymiş.
Meğer uçmak sandığım her düş,
Gözlerindeki sessiz bir gecedeymiş.

Ne zaman içime bir ateş değse,
Adını fısıldardı külü, közünün içinden.
Sensiz doğmamışım meğer,
Seninle başlıyormuş bütün ihtimallerim yeniden.

Bir gülüşün vardı,
Sanki dünyanın bütün yükünü taşıyıp da
Yine de incitmeyen bir rüzgâr gibi.
Dokunduğu her şeyde bir isyan uyanırdı
Bense o isyanı nefes diye çeker dururdum içime
Habersiz, sessiz…
Ve delice.

Ben seni unuturum sanırdım,
Hani zaman her şeyi siler derler ya,
Meğer zaman yalnızca
Seni hatırlama biçimimi değiştiriyormuş.
Kalbimde boşluk değilmiş bıraktığın,
Aksine, adım adım genişleyen bir âlemmiş.

Sen gidince anladım;
Toprağın neden yağmura âşık olduğunu,
Gecenin neden sabahı beklediğini,
Bir yaranın neden kabuk bağlamadan önce acıttığını…
Hepsi senin suretini fısıldıyordu bana.
Her şey benden seni,
Bense her şeyden seni istiyordum.

Göğsüme çöken bu sancı var ya,
Adını söyleyince hafifler,
Söylemeyince büyür,
Sustukça içimde bir kırlangıç çırpınır
Konacak bir yer bulamaz,
Buldukça seni ağlar.

Sen yokken bile adımlarım sana yaklaşır,
Sen varken bile kelimelerim sana yetişemez.
Ne tuhaf…
Sana varmakla kaybolmak arasında
Kısa bir iç çekiş kadar mesafe varmış meğer.

Ellerimin izi kalmış mı sende,
Yoksa ben mi unuttum ellerimi sende?
Bilmiyorum.
Bildiklerim benden gideli çok oldu.
Senden kalanlarla yaşıyorum şimdi;
Bazen bir şarkının dokusunda,
Bazen nemli bir gecenin avuçlarında,
Bazen de kendi içimde kaybolduğum bir kıyıda.

Ve yine de,
Her şeye rağmen,
Her şeye rağmen…
Senin adın geçince,
Dilimde bir dua gibi çoğalıyor gece.

Kanatlarım yokmuş aslında,
Ben hep sende uçuyormuşum.
Senden uzak düşmekmiş yere çakılmak,
Sana yaklaşmakmış göğe varmak.
Meğer ben,
Ben dediğim her şey…
Sende saklıymış.


Kadir TURGUT