Nihal’im

Sokak lambaları sönse de, karanlık gönlünde yok olmaz ışık;
Çünkü sen, gecenin en derininde parlayan dolunaysın.
Yıldızlar senin adını fısıldar göğe,
Ve her sessizlikte senin sesin yankılanır evrenin kalbinde.

Nihal’im…
Sen, yalnızca bir kadın değil,
Bir zamanın ve mekânın ötesinde bir düşüncesin;
Aklın, bilginin ufkunu aşar,
Ruhun, yaşamanın anlamını keşfeder sessiz bir bilgelikle.

Kalbin, bir nehir gibi akar insanlığa;
Acıyı şefkatle, kırılmayı direnişle kucaklar.
Değerlerin, yalnızca sözde değil, varlığınla dokunan kutsal bir ayna;
Sen, hayatın ve inancın derinliğinde yürüyen bir izsin.

Nihal’im…
Sen, karayel gibi özgürsün;
Ne doğunun soğuk nefesi seni yorar,
Ne batının sert rüzgârı seni yolundan saptırır.
Sen, kendi içinde bütünsün;
Kendi varoluşunun sessiz zaferisin.

Kadın ve karayel gibi, sen de
Geceyi yürürken aydınlatırsın kendi yolunu;
Ve her adımın,
Bütün varoluşun şiiridir.