Ben Seninle Mutsuzluğa da Varım: Nihal’ime

Zamanın dili suskun Nihal’im,
“Bitti,” dedi,
Ve sessizlik yankılandı içimde.

Peki ya, Nihal’im,
Öbür yolu seçseydim?
Hayat başka olur muydu?
Sorma…
Sadece hikâyem değişirdi,
Sonu yine ben,
Yine sen,
Yine acı…

Her yolun bir yitik yanı vardır, Nihal’im,
Her seçimin bir terk edeni…
Aklım fısıldar: “Seçemediklerin…”
Yüreğim taşır: “Seçtiklerinin yükünü.”

O zaman öğrendim Nihal’im:
Hayat yüzde ellidir,
Ve her yarımda bir yara gizlidir.
İster aklınla yürü,
İster yüreğinle koş,
Eksik kalan hep içinden ses verir.

Ama sen sordun Nihal’im ya:
“Bu kadar mı umutsuz?”
Ben dedim ki:
Olmaz olur mu?
Acını seçmekte özgürsün.

Ve işte o an, Nihal’im,
Sen sustun…
Ben söyledim:

Ben seninle mutsuzluğa da varım.
Çünkü seninle olan her şey tamamdır.
Çünkü vuslat, yalnız neşede değil,
Aynı derde razı olmaktadır.

Ey Nihal’im,
Ben seni güllerle değil,
Dikenlerinle de severim.
Ben seni bahar kokusunda değil,
Kışın ayazında da beklerim.

Çünkü ben, Nihal’im,
Mutluluğun değil,
Seninle olan her hâlin müridiyim.

Ve bilirim Nihal’im:
Aşkta güzellik değil,
Sabrın meyvesi vardır.
Acıyla pişen aşk,
Hakikate varır…