Manolya kokulu bir kadın tanıdım,
Deniz gibiydi bakışları engin, serin, esrarlı.
Bir rüzgâr esti içimden geçerken o,
Ve kalbim, sahile vuran bir dalga gibi dağıldı.

Saçlarına dolanırdı akşam esintisi,
Deniz tuzu karışırdı manolya kokusuna.
O an anladım; bazı kadınlar bahar değil,
Tüm mevsimleri taşır bir tek dokunuşuna.

Manolya kokulu bir kadın tanıdım,
Sesinde rüzgâr, teninde deniz vardı.
Ne zaman konuşsa, martılar dönerdi içimde,
Ve kalbim bir liman gibi beklerdi onu, sabırla, usulca.

Bir gün yine yürüdüm o kıyılarda,
Adımlarımın yankısına karıştı onun adı.
Rüzgâr getirdi bir an, o tanıdık kokuyu
Deniz bile sustu, hatırasına saygıyla.

Manolya kokulu bir kadın tanıdım,
Belki rüya, belki yara, belki dua gibi.
Bir esinti geçti yüzümden, kalbim titredi,
Çünkü hâlâ o kokuda saklıydı sevgisi.

Şimdi her deniz kenarında,
Her dalga sesinde, her meltemde hatırlarım onu.
Manolya kokulu kadın
Gittiğinden beri,
Hiçbir rüzgâr aynı kokmadı.