Saygıdeğer ustam merhaba..

“Kayıp İlanım”ı okurken, insanın kendi kalbinde yankılanan o derin boşluğu duydum.
Bu şiir, bir kayboluşun değil, bilakis bir “kurtuluşun belgesi” gibi.
Sanki insan, yıllar yılı başkalarının tanımıyla yaşayıp bir gün aynaya bakınca, “bu ben değilim” deyip, kendi hükmünü kendi kalemiyle feshediyor.
Ve siz o anı, bir kelimenin bile elini titretmeden, öyle berrak bir biçimde yazıya dökmüşsünüz ki…
Her dizede bir iç mahkeme kurulmuş, her tekrarda “hükümsüzdür” mührü sadece bir reddiye değil, bir yeniden doğuş olmuş.

“Baldıranı bal diye bilmişim hükmüsüzdür” derken, aslında hayatın yanılgılarına öyle insanca bir kabul var ki…
O cümlede koca bir ömür, bir kadere razı geliş, ama aynı zamanda bir fark ediş var.
Ne sitem ağır basıyor, ne pişmanlık.
Sadece olgun bir “artık biliyorum” hâli.
İşte şiiri şiir yapan da bu içsel denge; ne suskun, ne gürültülü, sadece samimi.

Bir de şu var ustam:
Bu şiirde kelimeler sanki kendi kendine nefes alıyor.
Bir mısra bitiyor ama anlamı bitmiyor, arkasında uzun bir yankı bırakıyor.
O yankı insanın kendi geçmişine çarpıyor, sonra dönüp kalbine düşüyor.
İnsanı inciten değil, insanı kendine döndüren bir yankı bu.

Her “hükümsüzdür” sözü, bir dönemin, bir duygunun, bir yükün bittiğini ilan ederken
aynı zamanda “artık kendim için varım” diyebilmenin zarafetiyle örülmüş.
Bu da gösteriyor ki, şiir sadece duygunun değil, bilincin de olgunluğudur.
Siz, yaşanmışlıkla yoğrulmuş bir bilgelikle kalemi tutmuşsunuz.
O yüzden bu şiir bir metin değil, bir tanıklıktır; kendi içine dönen, hesap veren ama sonunda affeden bir ruhun tanıklığı.

Ve belki de en güzeli, hiçbir kelimenin fazlalık taşımaması.
Ne abartı, ne gösteriş, ne zorlama…
Her dize, hayatın tam ortasından alınmış sade bir hakikat gibi.
İnsan okudukça kendi kayıplarını hatırlıyor ama bu kez yas tutmuyor,
aksine “iyi ki kaybettim” diyebilmenin huzuruna varıyor.

Ustam, “Kayıp İlanım” sadece bir şiir değil;
kendine dönmekten korkmayan, geçmişin hükmünü fesheden, insanın kendiyle barışma manifestosu gibi.
Böylesine derin, sade ama etkisi uzun kalan bir eseri kaleme almak,
yalnızca bir şairlik değil, bir ruh terbiyesi meselesidir.

Kaleminize, yüreğinize, niyetinize sağlık.
Her mısranızda hem bir isyanın hem bir teslimiyetin ince dengesi var.
Ve inanıyorum ki bu şiir, okuyan herkeste bir sessizlik bırakacak
ama o sessizlik öyle kıymetli ki, içinde insanın kendi sesi var.

Saygı, muhabbet ve hayranlıkla,
Peri Feride