HAYALLER DÜŞLERE SENDEN SÖZ EDER — POETİKA

Bu şiir, özlemin kalbe kazındığı günlerde doğdu.
Ne bir hatırayı diriltmek, ne bir hayali yaşatmak içindi;
sadece susarak anlatmanın yetmediği bir yerde,
kelimeler kendi yolunu buldu.

Ben bu şiiri yazarken sevdanın değil, yokluğun sesini dinledim.
Yastığa düşen her sessizlik,
bir yankıya, sonra bir dizeye dönüştü.
Bazen insan birini unutamaz,
ama onu hatırlamak da azaptır.
İşte o ikisinin arasında doğar şiir.

“Hayaller düşlere senden söz eder” derken,
birine mektup yazmadım.
Zamana yazdım.
Çünkü zaman, her şeyi alır;
ama bir sevdanın yankısını silemez.

Bu şiirde “söz eden” ben değilim aslında;
eşyanın, gecenin, rüyanın dili konuşur.
Yastıklar, sular, taşlar, aylar, kuşlar…
Hepsi aynı kişiye işaret eder:
varlığıyla ruhu aydınlatan, yokluğuyla kalbi terbiye eden o “sen”e.

Benim için bu şiir, bir aşkın hikâyesi değil,
aşka dönüşen bir sessizliğin hatıratıdır.
Bir zamanlar yaşanmış değil;
hala süren, bitmemeyi seçmiş bir duygunun
şairin iç dünyasında aldığı yeni biçimdir.

Bu şiir, bir özlem ilahisidir:
kelimeyle dua arasında kalmış bir sığınma.
Yüreğin nabzı dizelere denk düşer;
her kıta bir suskun nefes, her kafiye bir yakarı olur.

Ben “Delibal” olarak bu şiiri yazarken,
tatlıdan değil, yakıcıdan yürüdüm.
Çünkü delibal tat vermez;
bilinci değiştirir, kalbi sarhoş eder.
Bu şiir de öyle — okuyana değil,
duyana dokunur.

Sözcüklerim neşeyi taşımaz;
ama hüzne de teslim değildir.
Benim şiirim, gözyaşını kelimeye çevirmek değil,
gözyaşını anlamaya davettir.

Her mısrada bir varlık-yokluk dengesi var:
bir yanda “sen”, diğer yanda “hiçlik”.
Ve ben, o ikisi arasında kalan
bir hatırlama biçimi olarak yaşarım şiiri.

Çünkü bazen,
insanın kalbinde bir isim değil,
bir yankı kalır —
o yankının adı da “şiir” olur.

Ve işte o gün bugündür;
ben ne zaman kalemi elime alsam,
rüzgâr aynı yere uğrar:
“Hayaller düşlere senden söz eder…”