8
Yorum
27
Beğeni
5,0
Puan
105
Okunma

Bu şiir, gitmesi gerekenlerin gittiği, kalması gerekenlerin de insanın içinde küle dönüştüğü o sessiz çöküş anının yazılmış hâlidir.
“Gidenlerin bıraktığı boşluğu değil; içimde kalıp beni eksilten yükleri anlattım.”
İhmal eyleyince gönül dersini
Çaresi olmayan hâl bende kaldı
Muhatap alalı akıl sesini
Dur durak bilmeyen sel bende kaldı
Hüzünler yüzüme kapak attılar
İkrar verenlerim cayıp gittiler
Takvim yaprakları ayıp ettiler
Yüzüme gülmeyen yıl bende kaldı
Olunca aşk, akla ziyan muamma
Atmaya gelmezmiş hüneri dama
Ayran gönüllü de değildim amma
Tutuşup yandıkça kül bende kaldı
Canım dediklerim dinlemez oldu
Kemanım acımla inlemez oldu
Sazım bile beni anlamaz oldu
Derdimle çalmayan tel bende kaldı
Kıvranırken ruhum aşkın yolunda
Yaşarken her anı kendi hâlinde
Çile dolduralı gurbet elinde
Sılaya salmayan yol bende kaldı
Yüreğim kederle boy ölçüşeli
Her gece yüzümde göl tutuşalı
Delibal sevdaya düştü düşeli
Gamla yorulmayan sol bende kaldı
DELİBAL - Celil ÇINKIR
5.0
100% (17)