Bir beyaz kâğıda anlattım sana sevgimi,
Yağmur camları kıracak gibi vuruyordu,
Sanki gökyüzü bile bizim için ağlıyordu.
Ben ise her damlada sana biraz daha yaklaşıyordum,
Sanki yağmurun düşen her damlasında kalbimin sesi vardı.

Kâğıdın üstüne düşen ilk kelime,
Senin adın oldu yine.
Yazarken içimde bir yangın çıktı yine,
Yağmur soğuk yağsa da,
Kalbimdeki yangını söndüremedi hiçbir fırtına.

Bir beyaz kâğıda döktüm içimdeki aşkı,
Kalem dayanmaz oldu bazı cümlelere,
O kadar derindi ki sana olan hislerim,
Mürekkep bile yetmedi anlatmaya.
Sen yokken bile,
Ellerim seni yazmak için titredi.

Yağmur damlaları şehrin her yerine değdi,
Ama bir tek sensizliğime merhem olmadı.
Çünkü sen varken yağmur bile başka yağdı,
Sanki her damla kıskanırdı tenine dokunuşumu.
Sensiz yağan yağmur ise
Soğuk bir hatırlatmaydı bana sadece.

Bir beyaz kâğıda anlattım sana sevgimi,
Yalnızlığıma eşlik eden sessiz yağmur gibi
Her kelime sana doğru uzanan bir yoldu,
Her satır Keşke yanında olsaydım diyen bir nefes.
Ve ben her nefeste
Biraz daha sana bağlandım.

Gece biraz daha soğudu, yağmur hızlandı,
Ben seni yazdıkça içim ısındı.
Çünkü aşkın,
Soğuk bir gecede üzerime örttüğüm en sıcak battaniyeydi.
Her hecede kalbimin atışı vardı.
Sen okusan duyulacak kadar gerçek,
Sen dokunsan hissedecek kadar canlı.

Bir beyaz kâğıda anlattım sana sevgimi,
Yağmurun camlara değil,
Yüreğime vurduğu bir gecede.
Seni düşündükçe,
Yağmuru bile kıskanır oldum.
Çünkü o bile benden önce dokunuyordu sana.

Şimdi kalbim taştı, kağıt doldu,
Yağmur hızını kesti ama benim içimdeki fırtınada hâlâ sen.
Ve bil ki sevgilim,
Sana yazdığım bu kelimeler,
Sadece bir şiir değil,
Aşkımın en temiz, en yağmurlu,
En sana adanmış hâlidir.

Ne zaman okusan
Ben yeniden âşık olurum,
Ne zaman dokunsan
Bu beyaz kâğıt bile tenine imrenir.
Çünkü ben seni,
Bir kâğıda sığmayacak kadar
Çok seviyorum…