Koşup gelsem omzunda ağlasam olur mu anne,
Ne kadar büyürsem büyüyeyim, kalbim hep o çocuk hâlinde.
Gözlerimde biriken yaşlar, sanki çocukluğumdan kalan,
Bir dokunuşunla diner hepsi, bir korkma deyişinle anne.

Hatırlıyor musun, sabahları sessizce kalkardın,
Kahvaltının kokusu uyanırdı benden önce.
Sobanın üzerinde fokurdayan çayın sesiyle,
Bir masal gibi başlardı gün, senin gülüşünle.

Ben okula giderken arkamdan sessizce bakardın,
Gözlerinde bin dua, dudaklarında bir tebessüm.
Küçük bir mendil, içine sardığın sevgiyle dolu,
Sanki bana değil, hayata verirdin cesareti her gün.

Ne zaman düşsem, ne zaman yaram kanasa,
Sen üflerdin dizime, geçer derdin anne.
Geçerdi de gerçekten, çünkü inanırdım,
Senin ellerindeydi iyileşmek, sanki mucizeydi sevgin.

Yıllar geçti, saçlarıma erken düştü aklar,
Senin gözlerineyse yorgun bir sevda oturdu.
Ama bil anne, ben her zorluğun sonunda
Bir annem var diyerek yeniden doğdum, yeniden duruldum.

Bazen susuyorsun ya, ben bilirim o suskunluğu,
Yorgunluğun içinden taşar sevdanın kokusu.
Bir bakışın yeter anlamam için,
Kalbinde hâlâ aynı çocuk var, ben… ben o çocuk, anne.

Şimdi bazen uzaklardayım, arada mesafeler var,
Ama bil ki her adımda kalbim sana döner.
Bir rüzgâr esse, adını getirir kulağıma,
Bir dua okunsa, sesin olur içimde yankılanan.

Sen olunca ev sıcak, sessizlik bile huzur,
Sen yokken şehir bile yabancı, gülüşler kuru.
Ben dünyayı değil, senin kalbini isterim sığınak olarak,
Çünkü orası cennet gibi, çünkü sen oradasın anne.

Bir gün yollarım biterse,
Bir gün kelimelerim susarsa,
Bileyim ki ellerin orada olacak yine,
Saçlarımı okşayıp diyeceksin: Geçer yavrum… yine geçer.

Ve ben ağlayacağım belki, ama bu kez huzurla,
Çünkü senin omzunda ağlamak bile şükürdür bana.
Koşup gelsem omzunda ağlasam olur mu anne...