Sessizliği giydim bu gece üstüme,
Bir çığlık yürüdü kalbimin tüfeğine.
Yüzümü çizdiler aynanın içine.
Bir mum söndü içimde,
Kül oldum, dağıldım gözlerinin rengine.
Ağır bir vuslattı senden kalan son.

Bir akşam yürüdüm sonsuz yokuşlara,
Gözlerin uzaktı bütün dokunuşlara.
Gittiğin yolları kalbim ezberledi,
Bir gece daha eksildi ömrümden.

Unutmak kolay mı sandın sen?
Her köşede yankın var, izlerin var.
Zaman geçmiyor, hep seni bekliyor.
Saatler bile durmuş sensizliğin içinde.
Ben kendimden geçtim seninle bir vakit.

Üzerim toz dolu, yıllar dokunmamış,
Geceye gömdüm ben bütün susuşları.
Gözyaşlarım aktı karanlıkta gizlice.
Her yanımda senin kayboluşun var.

Bir duvar ördüm de kendimden içeri,
Ne ben geçebildim ne sen dönebildin.
Can kırığı doldu artık kalbimin içi.
Ne sevdiğini bildim ne öldürdüğünü.
Aynaya her baktığımda sende kaldım.

Ellerin düşüyor hâlâ avuçlarıma,
Dokunsan donardın belki bu yanışa.
Gün doğmaz oldu artık sensiz dünyama,
Gölgeyle konuşur oldum hiçliğe doğru.
Ben seni kalbimde gömdüm zannederken,
Sen beni gömdün, ben hâlâ yaşıyorum.

Şiirler anlatamaz oldu seni.
Kelimeler bile dar gelir hâlime.
Bir gözlerin vardı, bakınca yakan.
Şimdi o göz bile yok karşımda duran.
Gittiğin yoldan dönmedin, bekledim.
Yollar bile utandı dönmeye.
Bir aşkı anlatmak buysa eğer,
Ben yandım aşkından yar.

Ve işte buradayım, sussam da sen dolu,
Bir boşluğa konuşur gibiyim.
Ne sen varsın, ne de yokluğun eksildi.
Bir ben kaldım sende,
Bir de “keşke”ler kaldı dudaklarımda.
Şimdi; elimde kırık bir kalbim var.
Zaman kör, yollar sağır.
Bir de sen yakma beni…
Bir de sen yakma.