Geziyorum dalga tepesinde,
Olabildiğince endişesiz ve sakin.
Varlığım rüzgârın ellerinde,
Bir topaç gibi emrindeyim.

Beni yarıp geçiyor tekneler.
Titriyorum — büyüyorum enine.
Heyecanlanıyor uzaktan görenler,
Balık sanıp gelenler oluyor.
Mutlu ediyor yüzlerdeki şaşkınlık,
Alay ediyorum sanki onlarla,
Hiç edemem oysa böylesine aleni.

Seviniyorum, göğe dokunur gibi salıncakta.
Dalga dalga boy gösteriyorum.
Ve birden sürülüyorum en huzurlu yerimden.
Sanki o beni kıyıya vurmamış gibi,
Karışıyorum denizin sularına.
Yine bir bütün oluyoruz,
Birbirimize hep dostmuşçasına.

Sonra devam ediyorum yoluma.
Bir balıksırtında… Bu nasıl bir şey?
Keskin bir kılıçtan hallice,
Pullarına asılı hayallerimle,
Karanlığı yara yara ilerliyoruz.
Ne çok güzellik var derinlerde.
Yüreğim ağzımda — ama hâlâ yaşıyorum.

Dalga beni özgür bırakmış meğer,
Parlayayım diye, bu kez de
Bir denizatının sırtında.
Geziyorum mercanların arasında.
Perdeleri aralanıyor evlerin.
Saklanıyor yavrular.
Özeniyorum onlara.

Tutuyorum boynundan sımsıkı,
Düşmemek için…
Bir çirkin balığın ağzına.
Çırpınıyor küçük kanatları,
Rengârenk denizatımın.

Burada gökyüzü hâlâ görünüyor.
Ağlıyorum gülmekten;
Denizin suyu yükseliyor.
Kıyıda insanlar doğadan sanıyor.

Ben bir parıltıydım dalganın tepesinde,
Şimdi bir yakamoz, derinlerde bir yerde.

T.B.B.
14.10.2025

Tablo / Impression, Sunrise by Claude Monet |