4
Yorum
13
Beğeni
5,0
Puan
134
Okunma
Kadim bir gelenek değildi sevmek.
İnsan olmaktı susmak bile.
Topraktan gelen canı bulmak gibi,
kıpırdamadan içinde bir sevinç.
Ölmemelisin bu dünyada.
Ağaç hâlâ çok.
Koparmasın gülüşünü,
sakla köklerinde, göğe bakan.
Toplasın onlar meyveleri,
alçalan dallarından.
Sen emret kuvvetli bir rüzgâr için,
için üşümesin.
Sev olabildiğince,
hiçbir şey sende kalmasın.
Tut yüreklerinden,
paçaları ıslanmasın.
Kaç çocuk var kim bilir
yetimhanelerinde.
Sen demet demet gül ki
çocuklar aç kalmasın.
Onlar da yürüyüp
bir içlerine,
bir de göğe baksın.
T.B.B.
Polonezköy
5.0
100% (5)
Şiirin sahibi
Şiirin sahibi
Cevap Yaz