Yeşermeyen şiirler ektim kurak gönlüne
Her dizesi bir yara her kelimesi bir kayıp
Mürekkep değil geceler aktı kalemimden
Yazdıkça büyüdü hasretin
Yazdıkça karardı içimdeki ışık

Bir saudade çöktü üzerime o günden beri
Ne tam gidişin geçti içimden
Ne kalışın kaldı elimde
Bir yarım nefes gibi kaldın
Ne ölmek gibi bitti
Ne yaşamak gibi geçti

Zamanın elleri pas tuttu
Takvimden düşen her gün bir yokluğun hatırası
Bir ses aradım karanlıkta yankı bulsun diye
Ama sadece suskunluğun geldi bana
Bir rüya gibi geçtin
Uyandım ama uyanamadım senden

Gözlerim dolu satırlar ıslak
Defter değil artık bu mezar taşım gibi
Adını kazıdım her sayfaya
Belki bir gün dönersin diye
Belki bir gün o kelimeler sana yetişir diye

Saudade dedim kendi kendime
Bu mudur
Birini sevmek, ama onsuz kalmak
Birini unutmak isterken daha çok hatırlamak
Evet işte bu senin adın gibi yanan bir his
Sönmeyen bir yangın, susmayan bir özlem

Yalnızlık yavaş yavaş beni giydi üstüne
Bir gölge gibi dolaşıyorum kendi şiirlerimde
Her hece bir sitem her dize bir çığlık
Ama senin için yazdığım her satırda
Bir umut hâlâ direnir külleri arasında

Ve ben
Hâlâ yeşermeyen şiirler ekerim gönlünün taşlarına
Bir kelime belki filizlenir umudunla
Bir gün yıllar sonra okurken o satırları
Bir damla düşer gözlerinden sessizce
O damla yeşertir bende kalan son sevgiyi

O vakit bil ki
Ben hâlâ oradayım
Zamanın sustuğu bir şiirde
Ve içimde yankılanan o kelimede
Saudade