Güzel hatırla beni sevgili…
Bir şiirin içinde bıraktım seni. Kelimelerden dokuduğum bir düşte, zamanı unuttuk. Seninle geçen o eski, ama sanki dün gibi taze olan anıları yavaşça sayfalara sardım. Şimdi o sayfaları yalnızca rüzgar karıştırıyor, her yaprak bir hatıra, her satırda senin gülüşün saklı.

Bir zamanlar biz diye başlayan cümleler kuruyorduk. Şehirler geçiyorduk birlikte, kahvemin şekeri bile seninle daha tatlıydı. Her sokak lambasında elini ararken, geceyi yıldızlara değil, gözlerine emanet ederdim. Şimdi o sokaklar aynı, lambalar aynı… Ama elimde yok artık senin avuç için kadar sıcak bir umut.

Geçmişi suçlamıyorum. Ne seni, ne beni. Sadece zaman bazen ayarını şaşırıyor. Bazı aşklar, takvim yapraklarına değil, saatlerin arasına sığar. Ve bazı ayrılıklar, vedalardan çok bakışlara siner.

Seninle yaşadığım hiçbir anı silmedim. Silmeye de çalışmadım. Çünkü bazı insanlar silinmez. Yalnızca uzaklaşır. Sen de öyle bir yerdesin şimdi; silinmeyecek kadar derin, ama dokunamayacak kadar uzakta.

Biliyor musun sevgili, bazen bir şarkı denk geliyor ansızın. Duru bir melodi, tanıdık bir söz… Sen düşüyorsun aklıma. Sesin, tenin, gülüşün… Ve ben, hiç kimseye söylemediğim bir şiirin içinde buluyorum seni. O şiir benim sığınağım oluyor, sen ise en güzel kıtasında saklanıyorsun.

Unut demeyeceğim sana. Çünkü unutmak, yok saymak gibidir. Ve sen, yok sayılacak biri olmadın hiçbir zaman. Ama olur da bir gün adımı duyarsan bir yerde, ya da göz göze geldiğimiz eski bir fotoğrafa denk gelirsen…
Güzel hatırla beni sevgili.
Çünkü ben, seni en güzel yerinde bıraktım hayatımın.
Bir şiirin içinde.
Bu şiirin içinde...