Bin şiir düştü şu gönülden,
her biri bir yangının külleri,
her biri gözyaşının sakladığı bir sır.
Ama bir tek senin ismin,
hiç düşmedi dilimden…
Ne zaman geçirebildi yokluğunu,
ne de unutturabildi seni kader.

Adını andıkça kanadı kalbim,
adını sustukça boğuldu nefesim.
Sen, sen suskunluğun en gür sesiydin bende,
sen, karanlığın en kör ışığı gönülde.
Ne yana baksam
dizelerim sana döküldü,
ne yana kaçsam senden
gölgen önüme düştü.

Kaç defa gömdüm seni bu satırlara,
kağıtlar bile taşıyamadı yükünü.
Mürekkep taştı, kalem kırıldı,
ama yine de birtek seni yazdım,
çünkü yüreğimin tek hafızası sendin.

Bin şiir yandı avuçlarımda,
bin dua savruldu gökyüzüne.
Ama, ama senin adın,
hep kanatlandı dudaklarımda.
Ne acı silebildi,
ne zaman tüketebildi seni

Ve şimdi bil ki;
ben sustuğumda bile konuşacak adın,
ben öldüğümde bile yaşayacak sesin.
Çünkü sen,
yalnız dilime değil,
ruhumun en derin yerine
ebediyetle kazındın...