Umut fakiri gönlümün, geldi yağmurlarla dolu hazan mevsimi,
Bir damla düşer her gece, içimde bir yıldız sönüyor sessizce.
Yalnızlık sofrasında kırık hayallerle otururum yine,
Bir ses ararım rüzgârdan, bir nefes bulurum eski bir şiirde.

Renkleri solmuş bir defter gibiyim artık,
Sayfalarım küf tutmuş, cümlelerim ağlar isimsiz bir şiir gibi.
Her kelimesi sen kokan bir hikâyeyi bitiremedim,
Çünkü her cümlede gözlerin kalıyor, gitmiyor içimden.

Yağmurlar, her damlasında senin adını fısıldıyor,
Toprak bile seni özlemiş, kokundan pay istiyor.
Geceler uzun, sessizliği bile bana seni anlatır olmuş,
Yastığımın dikişlerinden taşar yokluğunun sızıları.

Bir vakitler umut ekerdim, belki yeşerir diye yüreğime,
Ama çorak kaldı her yanım, senden sonra hiçbir şey yeşermedi.
Gülüşün bile rüzgârda kaybolan bir anı şimdi,
Adın, dudaklarımda çatlayan bir dua gibi

Ey gidi, gönlümün en derin kışında açan son çiçeği,
Bir seninle bahar olurdu, sensiz her gün karanlık geceler gibi.
Belki bir gün dönersin diye sakladım kalbimi,
Ama sen dönmedin, ben her mevsim biraz daha eksildim.

Umut fakiri gönlüm, şimdi sessizliğin koynunda,
Her yağmurda biraz daha çözülür, biraz daha dağılır.
Bir dua gibi adını sayıklar rüzgâr,
Ve ben... her defasında yeniden inanırım
Belki bir gün…
Yine yağmurla gelirsin hazan mevsimine

Belki de bir gülüşünle yeniden yeşerir bu toprak,
Kuruyan dallarım çiçek açar, kuşlar döner yuvaya.
Ben ise aynı yerde, aynı dualarda,
Adını harf harf kazırım geceye, yıldızsız göklere baka baka.

Bir iz bıraktın, ne zamandan silinir ne yüreğimden.ne de şiirlerimden.
Ne kadar unutsam da, bir şarkı çalar uzak bir yerden,
Ve ben yine seni bulurum notalarda, bir hüznün ortasında.

Şimdi her köşesi anılarla dolu bu şehrin,
Adımlarında yankılanır eski bir vedanın sesi.
Kaldırımlar bile bilir adını,
Her taşında bir cümlen gizli,
Her köşede bir keşke büyür sessizce.

Penceremde yağmur, içimde yangın,
Bir avuç umutla sarılırım geceye.
Bir fotoğraf gibi soldu yüzün,
Ama kalbimde hâlâ en canlı renkle duruyor.

Yıllar geçse de, unutamadım seni,
Manolya kokun, burnundan hiç gitmedi.
Ne kadar eksildiysem de, içimde kalan bir belki var hâlâ.
Belki bir gün dönersin,
Ve ben, yine aynı bahçede, aynı şiirde,
Adını fısıldarım gökyüzüne…
Bir seninle bahar olurdu
Ve ben hâlâ o baharı bekliyorum
Gönlümün hazan mevsiminde
Gönlümün hazan mevsiminde...