Bir zamanlar adını kalbime kazıdım,
Silmek istedim, izleri kanattım.
Bir yanım sustu, bir yanım anlattı,
Ben seni değil, kendimi unuttum aslında.

Bir sigara daha yaktım gecenin ortasında,
Dumanında kaybolan umutlar gibi,
Bir fotoğraf, bir bakış, bir yalan hatıra,
Hepsi duruyor hâlâ, hiçbiri gitmedi.

Dedin ki “unut beni”, unutur sandın,
Zaman değil, acı öğretiyor unutuşu.
Ama ben zamanı da, kendimi de yaktım,
Unutmayı unuttum, seninle birlikte.

Gözlerim hâlâ aynı şarkıda takılı,
Her nota bir yara, her söz bir veda,
Bir kalp, bir ömür, bir yıkım hikayesi,
Ve sonunda bir ben kaldım… yarım, yorgun, sessiz.

Küllerle dolu bir gecenin sabahında,
Adını anmadan içtim günahımı.
Ne sen affettin beni, ne ben kendimi,
Bir yarayı kanatarak yaşatmak gibi seni sevmek.

Her sokakta yüzün yankılanır hâlâ,
Her sessizlik senin suskunluğuna benzer.
Bir umut ararım, ellerimde kül olur,
Bir dua ederim, dudaklarım yanar.

Zaman geçmedi, sadece ben eskidim,
Aynalarda tanımam artık yüzümü.
Bir hatıra gibi değil, bir ceza gibi,
Taşıyorum adını kalbimin üstünde.

Unutmak… kolay desinler, boş ver,
Unutan kimmiş, bana bir göstersin.
Seninle yanmak da kaderdi belki,
Ama ben küle bile dönemedim.

Bir gün olur da adımı duyarsan bir yerlerde,
Bil ki hâlâ aynı kalpte yankılanırsın.
Ne sildim seni, ne silebildim izini,
Sadece unutur gibi yapmayı öğrendim.

Her gece aynı sessizliği dinlerim,
Bir tarafım seni çağırır, bir tarafım susar.
Belki de aşk, en çok da gitmek bilmeyendir,
Gitse bile kalandır, kalmasa bile yanandır.

Yıllar geçse de dönmedi yüzüm gülmeye,
Bir yarım gülüş bile ağır gelir artık.
Seninle yandım, küllenemedim,
Ve anladım… bazı acılar ölmeden bitmez.

Bir nefes kaldı senden bana, o da yarım,
Ne tamam olabildim sensiz, ne eksik kalabildim.
Her gecenin ortasında adını susturdum,
Ama kalbim… her defasında seni fısıldadı gizlice.

Belki bir gün karşılaşır gözlerimiz,
Ama ben tanımazdan gelirim kaderin önünde.
Çünkü bazı sevdalar konuşulmaz,
Sadece içilir… acı, sessiz ve derinden.

Ve bil ki;
Ben seni gerçekten unuttum sanmadım hiç,
Sadece anmadım…
Çünkü bazen anmak bile yeniden yanmaktır.

Artık ne adını anıyorum,
Ne de unutur gibi yapıyorum…
Sadece susuyorum.
Çünkü bazı acılar,
Konuşulunca değil, sustukça yaşanır.

Sen gittin ya,
Ben orada kaldım — aynı yerde, aynı seste.
Ne bir adım ileri, ne bir nefes geri...
Yalnızlığın bile benden kaçtığı yerdeyim şimdi.

Ve anladım;
Unutmak yürek ister,
Bende o da kalmadı.