NİHAL’İM RİSALESİ: ÖZÜN SIRRI

(Seyr-i Sülûk Yolunda Bir Nefes)

I. VARLIK İNCİSİ

Nihal’im,
Varlığın ince bir sedef,
İçinde saklı duran umman.
Her adımın kendi gölgesini sırtlanır,
Gölgen ise ışığını arar âdemde...

II. HÜR RÜZGÂRIN KANADI

Sana dokunan rüzgâr,
Kendi kanadını seninle açar.
Ben ise sessizliğinin bahçesine;
Saygıyla eğilen bir çiğ tanesiyim.
Sen büyüdükçe, köklerim toprağa,
Gökyüzün genişledikçe ufkum sonsuza erer.

III. SEMÂ-YI VİCDAN

Nihal’im,
Sen kendi nağmeni çalarken,
Ben de içimdeki şarkıyı duyarım.
Buluştuğumuz an;
İki nehrin bir ummanda dâhil oluşu,
Ahenk değil, tevhidin dansıdır.

IV. BAĞ: RİNDANE BİR SIR

Aramızdaki bağ;
Saygıyla örülmüş bir tılsım.
Benim varlığım, senin özgürlüğüne pergel,
Senin hürriyetin, benim secdemdir.
Birimiz eksik olsa,
Âlem yarım kalır...

V. AŞK-I MİSTİK: ATEŞ VE IŞIK

Nihal’im,
Sen kendi ışığını taşı,
Ben kendi ateşimi yakayım.
Birlikteysek; iki mumun aynı mecliste yanışı,
Ayrıysak; gecenin iki yıldızıyız.
Asıl buluşma;
Ruhların sükûnette harman olduğu yerdir.

SON NEY ÜFLÜŞÜ:

*"Ey Nihal’im!
Sen özgürlüğün semâsında pervâne,
Ben aşkın ateşinde bir nebâtım.
Yolumuz ayrı gibi görünse de,
Menzilimiz aynı sırrın seyridir.

Bizi bir eden;
"Kâl değil, hâldir;
Söz değil, sestir;
Ten değil, candır...

Öyleyse;
Sen kendi mânânı oku,
Ben kendi kelâmımı söyleyim.
Âlemler aşkına yazılmış bu risalede,
İkimiz de satırların arasında saklı birer ‘Nihal’iz.”