İYİ DEĞİLİM

İyi değilm sevdiğim iyi değilm
Gökyüzü, sensizliğin ağır mavisi,
Yıldızlar, sönmüş birer heves şimdi.
Ne elim uzanır artık umuda,
ne de dilim,
Adını anmayı unutmuş bir dilsizim.
Kalbimin ince bir yerinde sızın var,
O köşe, gidişinle açılmış kapanmaz yara.
Hangi kapıyı çalsam yüzüme kapanır,
Bilesin ki
her yolda, sen çıkmazsan, kaybolurum bu boşlukta,
Avuçlarım, sana dokunmanın boşluğuyla yanar,
Her mevsim, senden ayrı bir kışın ortası.
Güneş doğsa ne çıkar, batsa ne fark eder,
Sensiz her an, ziyan olmuş bir nefestir bana.!
Ne bir başlangıç, ne de huzurlu bir son.
Şimdi ben,
Bu koca şehirde bir başıma,
Hangi melodiyle avutayım ruhumu?
Hangi şiirde tamamlayayım bu yarım kalan cümleyi?
Ve nasıl iyi olayım ben sensiz,
Nasıl iyi olayım sevdiğim, nasıl?

Cevabı yok bu sorunun,
bilirim artık.
İyilik, sana ait bir limandı ve ben battım.
Kalan, sadece nefes almak,
o da zoraki,
Bir de sensizliğe alışmak, mı
zor bilirim.
İyi değilim sevdiğim iyi değilim
Çünkü her zerremde, yokluğunu taşıyacağımın ihtimali var,
Sana varmayan her yol, bana ayrı bir zindan,
Sensiz yaşamak mı?
Adı hasretle yazılmış mühürlü zindan.

Bu vedayı bir mühür gibi basıyorum alnıma,
Ne sızlanmak ne de dönmek var artık geri.
Gözlerimdeki her yaş, yaktığın o ilk mumun izi,
Şimdi ben, o dar ağacında sallanan umutların şahidiyim.
Seni astığım yerde, toprağa düşen her damla,
Bir yemin olsun, unutulmayacak bu acı.
Artık ne sana uzanan bir yolum kaldı ne de bir adım,
Sadece yürüdüğüm her kaldırımda,
Gölge olup peşimden gelen o boşluğun feryadı.
Ve iyi olmak mı? Hâlâ soruyorsan sevdiğim...
Ben, sana yandığım o küllerden doğan,
Ebediyen bitmeyen,
Sonsuz bir "iyi değilim"in kendisiyim,

Şiir Cemre Yaman